Ik was flexibel... toch?

 Vandaag ben ik weer eens enorm tegen mezelf aangelopen. BAM, zo tegen een muur van a-flexibiliteit (weet niet of dat een goed Nederlands woord is).

Nieuw schooljaar in aantocht

Het zit zo: dit schooljaar loopt op zijn eind, en dan komt onherroepelijk een nieuw schooljaar met een nieuwe groep kinderen om de hoek kijken. Voorgaande jaren was het zo dat je je voorkeuren mocht aangeven en at dan de schoolleider de knoop doorhakte. Heel spannend en soms oke, soms niet. Vaak moest ik dan tot de herfstvakantie wennen aan mijn nieuwe groep, daarna had ik mijn draai gevonden en ging het lekker. Dit schooljaar ging het anders: Er werden units ingedeeld en met je unit en je schoolleider kijk je dan welke groep het best past bij welke leerkracht. Heel fijn dat je inspraak hebt en voor de kinderen de best passende leerkracht vindt.

Afgelopen jaar

Afgelopen jaar was een bijzonder jaar. Zeker ook door de corona en de lockdown. Ik heb een zeer diverse groep, zowel didactisch, sociaal emotioneel en qua "stoornissen". Ik heb nu autisten, ADHD-ers met en zonder medicatie, TOS-sers, chromosoom afwijking, hechting en alles daartussen. . Vooral die hechting heeft me heel wat gekost dit jaar, maar nu heb ik die band en levert me heel veel op. Ik geef mezelf niet snel een compliment, maar met deze leerling en haar moeder heb ik grote stappen gemaakt, wat me heel veel voldoening geeft. Maar halverwege het schooljaar heeft de combinatie van de heftigheid van deze groep en de uitkomst van mijn onderzoek en diagnose me op de rand van een burn-out gebracht en ben ik tijdelijk een dag minder gaan werken. Een bewogen jaar dus met veel heftige emoties en weinig rust (voor zover je dat kunt hebben in het onderwijs).

Spanning

De afgelopen twee weken had ik erg veel spanning, wat bij mij meteen op mijn darmen slaat. Eerst gooide ik het nog op buikgriep, maar achteraf gezien was dit allemaal spanning voor de ontknoping: Wat ga ik doen volgend jaar. Om mezelf te ontzien van die spanning heb ik onbewust al een plan in mijn hoofd gemaakt. Ik zou die ene groep doen, in dat lokaal. Het plaatje was rond (in mijn hoofd). Ik had al gekeken naar individuele kinderen, al af een toe een praatje met ze gemaakt en ik was al hun nieuwe juf.

Ontknoping

En dan komt dat langverwachte moment. Met mijn unit en schooleider worden de groepen besproken. Ik luister eigenlijk maar half, want ik wist toch al wel wat ik ging doen volgend schooljaar. Maar een andere collega zag die groep ook wel zitten en tot overmaat van ramp zei de schoolleider dat ze verrast was door mijn keuze omdat ze mij eigenlijk vond passen bij groep x. Ik had die groep niet eens meegenomen in mijn afwegingen, het paste niet in mijn plaatje. Kortsluiting, tilt, implosie.  Dit werd opgevangen door mijn schoolleider en zij stelde voor om het gesprek even te parkeren, de groepen die zeker bemand konden worden al toe te wijzen en met mij en mijn collega even te gaan zitten.

Ontlading

Ik had op dat moment een dot watten in mijn hoofd, kon niet meer denken en werd emotioneel. Toen ik een moment naar buiten ben gelopen om een en ander te overdenken kwam het besef. Ik ben boos op mezelf, op mijn beperking, mijn autisme kwam heel hard aan. Dit was het dus weer, spanning, ontlading, rechtlijnig denken en niet om kunnen gaan met een ander idee. Ik was helemaal leeg, moe, emotioneel. Het besef kwam hard binnen: Dit gaat niet om die groep kinderen of die collega's, dat ik dat niet wil of kan, dit gaat om het besef dat mijn systeem zo werkt en op dat moment is autisme een handicap, iets was de dingen heel moeilijk maakt en veel energie vreet.

Rust

Het gesprek dat daarop volgde was heel fijn. Ik heb aangegeven dat ik het fijn zou vinden dat als men al een idee had waar ik zou passen, ik in dat proces meegenomen zou worden, zodat het niet als een verassing komt en ik die optie ook open kan houden. Er is heel mooi onderbouwd waarom deze groep voor mij: Een rustig clubje, zonder uitgesproken gedragsuitspattingen, fijne ouders waar goed mee te communiceren valt, kortom er wordt mij rust gegund. En dat maakt mijn werkplek zo fantastisch, mensen die met je meedenken en het je gunnen dat je op je best kunt functioneren. Collega's waar ik me veilig voel om open te zijn over het waarom van een reactie en een schoolleider die het allerbeste met je voor heeft en met je mee wil denken.💝