communicatie

 Communicatie lijkt op het eerste gezicht geen probleem voor mij, maar is wel een van de dingen die me het meest energie kosten.  Omdat mijn "antennes" niet helemaal functioneren ben ik erg druk met nagaan hoe de andere ergens in staat. Omdat ik voor mijn werk in een team werk, waar samenwerken heel belangrijk is, is het fijn dat ik steeds meer achter de oorzaak van "miscommunicaties" kom. Ook in mijn relatie is communicatie een steeds terugkomend onderdeel van misverstanden of spanningen. Want ja, als je allebei autisme hebt, is het voor allebei erg moeilijk en slaan we de plank wel eens volledig mis.

werken in een team

In mijn sollicitaties had ik altijd bij sterke punten "sociaal" en "kan goed werken in een team." Ik denk ook wel dat ik dat goed kan, dat laatste, het kost alleen heel veel energie. Ik heb graag controle, dus als ik die dreig te verliezen ga ik zekerheden voor mezelf in bouwen. Door alvast dingen aan te nemen en daar naar de acteren. Dat heeft me nogal eens in lastige situaties gebracht, lastig vooral voor mezelf, omdat ik dan weer anders moest en dat is moeilijk. Werken in een team houdt ook in dat je naar de ander luistert. Dat lukt wel, alleen als de ander iets zegt wat ik niet wilde horen, of verwacht had, veroorzaakt dat kleine kortsluitingen en kost me dat energie. Vaak zoek ik de oorzaak dan bij mezelf: "klopte het wel wat ik zei, was het wel aardig genoeg, ben ik niet iets vergeten" etc. Dat zorgt voor veel onzekerheid. Ook feedback geven vind ik heel moeilijk. Vooral ook omdat ik me verplaats in de ander: "hoe komt de feedback binnen, ik wil de ander niet teleurstellen en hoe zal de ander reageren." Dat maakt het hebben van een stagiaire voor mij extra moeilijk, want ja, die hebben je feedback nodig. Gelukkig zijn de stagiaires die ik heb gehad allemaal, ondanks mij, tot een succesvolle afronding van hun studie gekomen en een aantal daarvan zijn inmiddels mijn collega (geweest). 

Communicatie in de relatie

Zoals ik in mijn vorige blog
al schreef is de vakantie een ding. ook omdat we alle drie in ons gezin behoefte hebben aan structuur en ruimte voor onszelf. En omdat communicatie voor ons alle drie niet ons sterkste punt is, veroorzaakt het nogal eens wat spanningen. Vaak ga ik ervan uit dat het wel duidelijk is wat ik wil of bedoel. Als dat dan niet zo is, of er een reactie komt die ik niet verwachtte of wilde horen, veroorzaakt dat spanning en dus conflict. Ook heb ik een ding met verwachtingen. Vaak heb ik het gevoel dat er iets van me verwacht wordt, maar ik kan dan niet precies beoordelen wat dat dan is. Ik vind het prettig als dingen worden uitgesproken en een opdracht concreet is. Anders ga ik op de ander zitten wachten en dat veroorzaakt dan weer frustratie bij mijn partner. Bijvoorbeeld, als mijn partner aangeeft wel te willen wandelen vandaag, triggert dat bij mij niet meteen een actie. De boodschap is niet concreet: waar, wanneer en met wie ontbreken en vat ik het niet op als iets wat hij wil dat we gaan doen vandaag. Inmiddels leer ik steeds beter door te vragen en veroorzaakt het minder frustraties. Ik wil graag een concreet plan, zodat ik mijn planning daaromheen aan kan passen.

Een plan maken voor een vakantie.

Als ik vakantie heb en geen concreet plan, is het niet zo dat ik mezelf niet kan vermaken. Toen ik nog alleen woonde zocht ik een invulling door hobby's op te pakken of vrijwilligers werk te gaan doen in bijvoorbeeld een asiel (dat laatste is gevaarlijk, zo zijn er al twee katten extra in huis gekomen...). Maar nu er nog iemand mee moet in de plannen vind ik het lastig om voor mezelf te kiezen. "Wat zijn de verwachtingen van de ander, wat zijn zijn plannen, gooi ik nu iets door de war, had hij iets in de planning? "etc. Ook dat leren we steeds beter en nu we weten waar het pijnpunt ligt communiceren we meer met elkaar. Maar soms slaat dat door en wordt alles doorgesproken, wat veel tijd en energie kost.

Emotionele antennes.

Ik haalde ze in de inleiding al even aan. In het boek van Bianca Toeps: "Maar je ziet er niet autistisch uit" Sprak ze over deze antennes: steeds blijven controleren bij de ander hoe de gemoedstoestand is. Ik herken mezelf daar enorm in! Elke ochtend check ik even bij mijn partner of hij goed geslapen heeft. Als hij een beetje stil of gespannen is betrek ik dat meteen op mezelf: "ben je boos? heb je iets van me nodig? " Als we ergens zijn blijf ik vragen of hij het wel leuk vind, of het nog goed gaat. Ook als ik met vriendinnen of familie ergens ben is dit iets wat terug blijft komen. Is het nog gezellig, moet ik iets doen, ben ik iets vergeten etc. Dat maakt dat visite en uitjes heel veel energie kosten, maar ook gewoon een dag thuis kan energie vreten.

Tijd voor mezelf.

Dat leert me dat ik af en toe tijd voor mezelf moet nemen. Ook mijn psycholoog gaf me dit advies: ga gewoon soms even naar de slaapkamer en trek je een uurtje terug, de wereld vergaat niet zonder jou. Dat is wel iets wat ik heel moeilijk vind. Want, daar gaan we weer: hoe vind de ander dat, word hij dan niet boos of teleurgesteld. Ik ben wel eens een weekje alleen weggeweest, naar Buitenkunst. Heerlijk was dat. Gestructureerd, leuke mensen, maar het is niet raar als je je even alleen ergens terugtrekt. Alleen blijft er dan wel ergens een knagend schuldgevoel. Mijn man en zoon zijn alleen thuis, terwijl ik hier vakantie zit te vieren. Een afspraak met vrienden gaat wel makkelijker, maar ook hier check ik van tevoren wel een aar keer of het echt wel oké is. Dit is dus een leerpunt waar nog veel te halen valt voor mezelf. Hoe bouw ik echt tijd voor mezelf in, want dat is heel hard nodig!

Nu lijkt het alsof het altijd slecht gaat in onze relatie. We hebben onze dieptepunten gehad, zeker voordat ik een diagnose had. Toen het besef kwam dat het aan twee kanten stroef liep was dit een openbaring en de diagnose helpt om handvatten te geven en situaties te herkennen en voor te zijn. Onze communicatie gaat steeds beter en zorgt al voor veel meer rust!