Fijn! Vakantie.........(?)

Het zit er nu echt op, het schooljaar. En dan is het vakantie. Fijn? Nee, nog niet. Eigenlijk zie ik er als een berg tegenop. 5 Weken vakantie, alle tijd, lege (?) tijd, dat is best lang. Mijn hoofd is nog niet zo ver dat ik zin heb in de vakantie, dat vraagt nog wat werk.

Laatste schooldag

Deze laatste dag zou fijn moeten zijn: de kinderen al vrij, wij alle tijd om de school vakantie klaar te maken. En dat vraagt dus afsluiten, opruimen en vooruitdenken. En dat zijn juist dingen die ik niet zo goed kan. Door mijn planning, of eigenlijk het gebrek daaraan, moesten er nog een aantal overdrachten plaatsvinden. Vol goede moed ben ik daaraan begonnen, maar toen in de ochtend al de ene na de andere collega langskwam om een fijne vakantie te wensen, sloeg dat al snel om in frustratie, ergernis en gemopper van mijn kant. Hoe doen anderen dat, dat ze om 11.00 al klaar zijn om het jaar af te sluiten en ik het gevoel heb dat ik nog lang niet zo ver ben, dat ik achter de feiten aanloop.

Klaar?

Rond 13.00  uur is het dan toch zover: eigenlijk ben ik klaar, denk ik. Ergens heb ik nog wel het gevoel dat ik veel dingen vergeten ben, maar ik kan het nu niet meer bedenken: mijn lokaal is aan kant, (vooral veel dingen weggegooid omdat ik ook niet weet wat ik er mee moet), de administratie is voor zover ik kan overzien in orde en bijna alles is overgedragen. Fijn, lekker vakantie dus.

Maar dan komt het besef. Ik hoef niets meer op school. Alle redenen om met niets anders bezig te zijn, na te denken over mezelf en thuis, dingen die ik weggestopt had met het idee dat daar geen tijd voor was, alle uitvluchten om iets te moeten met mezelf, thuis en familie, die zijn er even niet. Dus is er ruimte voor deze dingen om de kop op te steken. En dat komt binnen.

Overlopen

Ik heb een kleine aanvaring met een collega, door de gemoedstoestand van dat moment, en daar voel ik me rot over. Daar was het weer, die emmer die vol zit en iets kleins dat tot heftige reactie leidt. Wat heel fijn is, is dat deze collega weet hoe het zit en al snel is het uitgepraat en komen bij mij alle onderliggende emoties los. Goed en fijn dat dit kan, deze veiligheid er voor mij bij een paar collega's is en de druk van de ketel is. Hierdoor kan ik op een rustige plek alles even op een rij zetten:

• Ik ben op dat moment nog niet klaar in mijn hoofd voor vakantie, ik moet nog een knop omzetten
• Ik zie ertegen op om naar huis te gaan, waar mijn man en zoon ook op kijken tegen een periode zonder structuur, dus daar moeten we eerst mee aan de slag.
• Ik moet aan de slag met mezelf, alle emoties rond diagnose en besef, waar ik wel aan begonnen ben, maar ook vaak heb weggestopt onder het mom van "Dat kan nu niet, ik ben druk met werk" komen nu al boven drijven.
• Ik wil graag sociale contacten aanhalen, maar dat vind ik spannend en kost me energie
• En vooral, ik maak me zorgen om mijn vader, maar dat heb ik ergens niet toegelaten en nu is daar tijd voor om dat wel te doen.

Vakantiestand

Dat is een hoop besef ik, maar steeds meer komt toch weer orde in de chaos in mijn hoofd. Nog een aantal gesprekken met fijne collega's helpen verder om toch een beetje in de vakantie stand te komen en ik kan de stap zetten om de schooldeur achter me dicht te trekken en me dan toch maar over te geven aan 5 weken vakantie.

Een fijne zomervakantie? Ja, dat komt, met besef, veel praten en overleggen en vooral de tijd durven nemen en rust inbouwen voor mezelf, echt wel goed.