Wat een jaar...

 Ik realiseerde me laatst dat het alweer bijna een jaar geleden is dat ik geschreven heb. En dat terwijl het me eigenlijk zo goed helpt om alles op een rij te zetten. Nu net na een avondwandeling met mijn man, waarbij we (weer) allemaal goede voornemens hebben gemaakt, voel ik dat het tijd wordt om alles weer op een rij te zetten, want mijn hoofd was en is een enorme puinhoop die nodig opgeruimd moet worden.

Heftige periode

Dit jaar is een pittig jaar geweest. Mijn vader is in december, toch vrij onverwacht overleden. Dat heeft een heleboel teweeg gebracht en inzichten opgeleverd. Zowel goede en mooie dingen, maar ook (weer) confronterend over mezelf.

Omdat mijn ouders gescheiden waren, kwam de laatste zorg op mijn zus en mij neer. Dat we dan beide zo ver weg wonen maakte het wel moeilijk. We maakten ons zorgen de laatste maand, maar konden vrij weinig betekenen. Door de letterlijke afstand, maar ook door de afstand die mijn vader in stand hield door te ontkennen hoe erg ziek hij eigenlijk was. 

Mijn zus en ik waren erbij toen hij in het ziekenhuis overleed. Dat was mooi, maar erg heftig. Wat ik aan mezelf merkte was dat ik er vrij daadkrachtig onder kon blijven. Ook in de hele nasleep van het geregel viel het me op dat ik in staat was beslissingen te nemen, knopen door te hakken en dingen te regelen. Dat kwam ook doordat ik op school alles uit mijn handen heb laten vallen en alleen maar bezig was met mijn vader en alles wat daarbij komt kijken.

Natuurlijk waren er heftige emoties, maar ik kon prima functioneren. totdat ik na de uitvaart en kerstvakantie weer op school aan de slag moest.

Eén ding tegelijk

Doordat ik zo hals over kop weg moest van school, bleef er veel werk liggen, dat toch nog geregeld moest. Kerstrapporten bijvoorbeeld. De kinderen van mijn groep hadden die nog niet gekregen. Die moesten alsnog, terwijl de rest van de trein van werk in de groep gewoon doorliep. Ik heb dat als een soort van straf ervaren. Het was heus niet zo dat ik door nalatigheid of laksheid de rapporten niet gemaakt had, e
r was iets super heftigs gebeurd en daarbovenop komt dan nog een nasleep van werk.

Ook moesten er nog veel dingen rondom mijn vader geregeld; financiën, een huis dat leeg moet en verkocht, mensen die nog vragen hadden over zaken rondom mijn vader, een beslissing wat je dan met de as wil doen etc etc. Dat was, achteraf gezien, veel te veel. Dingen rondom mijn vader lukten gewoon niet. Als er een vraag kwam, van de bank, de begrafenisondernemer of wie dan ook, voelde ik een blokkade in mijn lijf en hoofd. Hier kan en wil ik niks mee, maar het moet. Gelukkig heeft mijn zus heel veel zaken op zich genomen en is alles zo goed als rond, met nog een paar losse eindjes.

Op school is alles ook weer rechtgetrokken, maar de opleiding voor onderwijskundig ICT-er, waar ik begin schooljaar vol enthousiasme mee gestart was, heb ik stopgezet, mijn leefpatroon is van kwaad tot erger en mijn energieniveau onder het dieptepunt.

Blokkade

Langzaam begin ik dingen in te zien en kan ik beginnen met recht trekken en opruimen. Alleen dingen rondom mijn vader willen nog steeds niet. Telkens als ik iets moet wat daarmee te maken heeft voel ik me boos en heb ik "buikpijn". Tegelijkertijd voel ik een enorm schuldgevoel naar mijn zus toe, omdat ik haar met alles opzadel. Als ik denk: "Dat pak ik wel op" lukt het toch niet om het af te maken en komt het weer op haar neer. 

Het is natuurlijk ook niet zo gek. Het is pas een half jaar geleden dat hij overleed, en Vaderdag komt eraan en zijn verjaardag ook nog, ik zie ertegenop. Zo erg zelfs dat ik het niet voor elkaar krijg om met de kinderen van mijn groep een Vaderdag knutsel te maken. (gelukkig heb ik een heel lieve onderwijsassistente die dat voor me heeft opgepakt). Ik merk steeds meer dat ik hem eigenlijk ontzettend mis, zelfs het gemopper en soms het gezeur. Dat moet ik tijd geven, dat weet ik ook wel en ik moet ook heel nodig mijn zus trakteren op een etentje.

Opruimen

Nu komt steeds meer de wil en ook de drang om op te ruimen. Omdat ik dat helemaal niet zo goed kan, (kom maar eens in mijn kasten kijken...) heb ik daar nu hulp bij van een coach van Authiek. Dat voelt al heel fijn, iemand die eerst erkent dat het niet makkelijk is, maar dan daadkrachtig en vooral praktisch gaat kijken wat er nodig is en hoe dit te realiseren.

Ook merk ik dat ik steeds betere keuzes kan maken rondom gezondheid. ik loop tegen mijn lijf en conditie aan en de wil is er nu echt om uit de slachtofferrol te komen en de touwtjes weer zelf in handen te nemen en verantwoording te nemen voor de keuzes die ik zelf gemaakt heb.

Nu ik langzaam weer naar boven krabbel uit een dal besef ik dat dat dieper was dan ik dacht en ik niet in de gaten had dat ik erin zat. Maar, langzaam maar zeker kom ik hier ook weer uit..