Spiegel

 Een van de dingen die mijn werk zo mooi en bijzonder maakt is dat je af een toe in de spiegel kijkt. Ik leer elke dag over mijzelf als leerkracht, maar ook als persoon. Zo'n moment had ik afgelopen week na een oudergesprek. De manier waarop deze moeder over haar kind sprak, hun zoektocht voor het welbevinden van dit meisje en mijn struggels met dit meisje afgelopen jaar bracht alles samen, waardoor ik dit kind, maar ook mijzelf, beter heb leren kennen en wat het doet met je omgeving.

Een stil, onzeker, kwetsbaar meisje

Ik heb deze leerling leren kennen als een stil, bangig en kwetsbaar meisje. Het hele jaar heb ik het moeilijk gehad met haar. Haar houding zat in mijn allergie: steeds aangeven dat ze zich niet lekker voelde, buikpijn had, snel in tranen, maar niet kunnen aangeven waar het vandaan kwam of wat ze nodig had.

Elke week weer buikpijn over de weektaak, terwijl ze deze altijd ruim binnen de tijd keurig af had.

Ouders die vaak aangaven dat ze het niet fijn vond op school, ik ging te snel, was te streng en vorig jaar was het beter.

Ik deed steeds mijn best om begripvol te zijn, naar haar en haar ouders, wilde haar geruststellen, zorgen dat ze het naar haar zin had. Stiekem wilde ik haar ook graag een figuurlijke schop onder de kont geven; kom op, niet zo piepen je kunt het, er is geen reden om zo onzeker en gespannen te zijn.

Aan haar resultaten was niets te zien; ze deed het goed, ging vooruit en kon het allemaal prima.

Gesprekken met ouders

Gedurende het jaar heb ik een aantal gesprekken met haar ouders gehad. Hieruit bleek dat zij het eigenlijk ook niet wisten waar het aan zou kunnen liggen. Ze heeft de diagnose autisme en ze doen hun best om alle prikkels zoveel mogelijk te beperken en verwachten dat ook van school. Natuurlijk zagen zij ook in dat we dat zoveel mogelijk probeerden, maar je nou eenmaal met een diverse populatie te maken hebt in het SBO en niet voor haar alles weg kunt houden. Ook gaven ze aan dat ze ook zagen dat ik mijn best deed en probeerden haar zoveel mogelijk te ondersteunen en hielden korte lijntjes met mij. Toch bleef ze een gespannen indruk houden en gaven ouders aan dat ze steeds meer teruggetrokken en gespannen overkwam en dat ze op zoek gingen naar coaching.

Het laatste gesprek

Deze leerling was deze week afwezig vanwege een positieve coronatest. Ouders vertelden dat ze nu helemaal opbloeide en ook haar creativiteit weer terug was. Ze was alleen met moeder, die thuis aan het werk was en weinig tijd voor haar had, haar broertje was wel gewoon naar de opvang. Dus: niemand stelde eisen of had verwachtingen, niets moet en ze mocht het op haar tempo doen. Op sociaal gebied wilde niemand iets van haar en ook lag er geen druk op het tempo waarop ze dingen deed of de manier waarop ze het deed; ze kwam tot rust en bloei.

Complete puzzel

Dat maakte dat in een keer de puzzelstukjes op zijn plek begonnen te vallen: het ging er niet om dat ze het werk niet kon of aankon, maar de manier waarop het moest gebeuren, het feit dat iets moet en je te maken hebt met een klas vol kinderen waar je wel prima mee overweg kunt, maar die allemaal iets van je willen of verwachten, maar je eigenlijk niet precies weet wat. Alles overkomt haar met het idee dat ze er geen grip op heeft. En dat veroorzaakt spanning. Geen echte buikpijn, maar een algeheel niet lekker gevoel.

Heel herkenbaar

Afgelopen weekend moest er bij mij in huis veel gebeuren: huishouden, was, boodschappen, de tuin. Mijn man was vol goede moed begonnen maar ondanks dat ik medicatie had ik genomen wilde het bij mij niet lukken. En daar was het, ook bij mij: buikpijn, een niet fijn gevoel en huilen. Er moest van alles, op een tempo dat niet van mij was en ik had het overzicht niet en wist niet waar te beginnen.

Mijn moeder kwam die middag op de koffie en met haar had ik het hierover en zij vertelde mij dat ik dat vroeger ook exact zo had. Als er iets moest, was er spanning, buikpijn boos/ verdriet. Zij wist dan niet zo goed wat ze er mee aan moest en had dan ook zo iets van: "kom op, doe het nou maar gewoon."

Fijn dat we die middag dan ook samen de tuin aan hebben gepakt en deze nu ook weer toonbaar is. 

Zo kwam ik tot de conclusie dat ik meer op deze leerling lijk dan ik had beseft en ik haar eigenlijk heel goed begrijp. Wat niet maakt dat ik goed weet hoe ik er mee om moet gaan, in de klas moeten nou eenmaal ook soms dingen gewoon op tijd af.

Maar dat het een mooie spiegel is, dat is zeker. Weer geleerd waarin mijn eigen autisme zich onder andere uit en ook hoe het soms kan overkomen op anderen. Wat weer maakt dat ik vind dat ik er open over moet zijn, waar dit vandaan komt, zodat er meer begrip in mijn omgeving kan komen.

Wat een jaar...

 Ik realiseerde me laatst dat het alweer bijna een jaar geleden is dat ik geschreven heb. En dat terwijl het me eigenlijk zo goed helpt om alles op een rij te zetten. Nu net na een avondwandeling met mijn man, waarbij we (weer) allemaal goede voornemens hebben gemaakt, voel ik dat het tijd wordt om alles weer op een rij te zetten, want mijn hoofd was en is een enorme puinhoop die nodig opgeruimd moet worden.

Heftige periode

Dit jaar is een pittig jaar geweest. Mijn vader is in december, toch vrij onverwacht overleden. Dat heeft een heleboel teweeg gebracht en inzichten opgeleverd. Zowel goede en mooie dingen, maar ook (weer) confronterend over mezelf.

Omdat mijn ouders gescheiden waren, kwam de laatste zorg op mijn zus en mij neer. Dat we dan beide zo ver weg wonen maakte het wel moeilijk. We maakten ons zorgen de laatste maand, maar konden vrij weinig betekenen. Door de letterlijke afstand, maar ook door de afstand die mijn vader in stand hield door te ontkennen hoe erg ziek hij eigenlijk was. 

Mijn zus en ik waren erbij toen hij in het ziekenhuis overleed. Dat was mooi, maar erg heftig. Wat ik aan mezelf merkte was dat ik er vrij daadkrachtig onder kon blijven. Ook in de hele nasleep van het geregel viel het me op dat ik in staat was beslissingen te nemen, knopen door te hakken en dingen te regelen. Dat kwam ook doordat ik op school alles uit mijn handen heb laten vallen en alleen maar bezig was met mijn vader en alles wat daarbij komt kijken.

Natuurlijk waren er heftige emoties, maar ik kon prima functioneren. totdat ik na de uitvaart en kerstvakantie weer op school aan de slag moest.

Eén ding tegelijk

Doordat ik zo hals over kop weg moest van school, bleef er veel werk liggen, dat toch nog geregeld moest. Kerstrapporten bijvoorbeeld. De kinderen van mijn groep hadden die nog niet gekregen. Die moesten alsnog, terwijl de rest van de trein van werk in de groep gewoon doorliep. Ik heb dat als een soort van straf ervaren. Het was heus niet zo dat ik door nalatigheid of laksheid de rapporten niet gemaakt had, e
r was iets super heftigs gebeurd en daarbovenop komt dan nog een nasleep van werk.

Ook moesten er nog veel dingen rondom mijn vader geregeld; financiën, een huis dat leeg moet en verkocht, mensen die nog vragen hadden over zaken rondom mijn vader, een beslissing wat je dan met de as wil doen etc etc. Dat was, achteraf gezien, veel te veel. Dingen rondom mijn vader lukten gewoon niet. Als er een vraag kwam, van de bank, de begrafenisondernemer of wie dan ook, voelde ik een blokkade in mijn lijf en hoofd. Hier kan en wil ik niks mee, maar het moet. Gelukkig heeft mijn zus heel veel zaken op zich genomen en is alles zo goed als rond, met nog een paar losse eindjes.

Op school is alles ook weer rechtgetrokken, maar de opleiding voor onderwijskundig ICT-er, waar ik begin schooljaar vol enthousiasme mee gestart was, heb ik stopgezet, mijn leefpatroon is van kwaad tot erger en mijn energieniveau onder het dieptepunt.

Blokkade

Langzaam begin ik dingen in te zien en kan ik beginnen met recht trekken en opruimen. Alleen dingen rondom mijn vader willen nog steeds niet. Telkens als ik iets moet wat daarmee te maken heeft voel ik me boos en heb ik "buikpijn". Tegelijkertijd voel ik een enorm schuldgevoel naar mijn zus toe, omdat ik haar met alles opzadel. Als ik denk: "Dat pak ik wel op" lukt het toch niet om het af te maken en komt het weer op haar neer. 

Het is natuurlijk ook niet zo gek. Het is pas een half jaar geleden dat hij overleed, en Vaderdag komt eraan en zijn verjaardag ook nog, ik zie ertegenop. Zo erg zelfs dat ik het niet voor elkaar krijg om met de kinderen van mijn groep een Vaderdag knutsel te maken. (gelukkig heb ik een heel lieve onderwijsassistente die dat voor me heeft opgepakt). Ik merk steeds meer dat ik hem eigenlijk ontzettend mis, zelfs het gemopper en soms het gezeur. Dat moet ik tijd geven, dat weet ik ook wel en ik moet ook heel nodig mijn zus trakteren op een etentje.

Opruimen

Nu komt steeds meer de wil en ook de drang om op te ruimen. Omdat ik dat helemaal niet zo goed kan, (kom maar eens in mijn kasten kijken...) heb ik daar nu hulp bij van een coach van Authiek. Dat voelt al heel fijn, iemand die eerst erkent dat het niet makkelijk is, maar dan daadkrachtig en vooral praktisch gaat kijken wat er nodig is en hoe dit te realiseren.

Ook merk ik dat ik steeds betere keuzes kan maken rondom gezondheid. ik loop tegen mijn lijf en conditie aan en de wil is er nu echt om uit de slachtofferrol te komen en de touwtjes weer zelf in handen te nemen en verantwoording te nemen voor de keuzes die ik zelf gemaakt heb.

Nu ik langzaam weer naar boven krabbel uit een dal besef ik dat dat dieper was dan ik dacht en ik niet in de gaten had dat ik erin zat. Maar, langzaam maar zeker kom ik hier ook weer uit..

Chaos, die dicht onder de oppervlakte op de loer ligt

Mijn werk als leerkracht in het SBO (Speciaal Basis Onderwijs)  vraagt veel van mij. Aan het eind van een werkdag is er weinig energie over om nog iets te doen aan sport of andere bezigheden, de koek is echt op en zeker op vrijdag als de volle werkweek erop zit. Het is een baan waar geen dag hetzelfde is; denk aan de promotie slogan: "leraar, elke dag anders" en dat is zeker zo. De dagen hangen aan elkaar van onvoorspelbaarheden; hoe komen de kinderen binnen, hoe is het weer (jazeker, dat heeft invloed op de dag en het gedrag van de kinderen), is er een collega ziek, valt het internet uit vandaag etc. Maar ook een baan met heel veel externe prikkels, vooral geluid. Heel lang heb ik gedacht dat vooral die laatste me het meeste energie kostten, maar sinds kort vallen dingen op hun plek en weet ik waarom ik na een dag werken helemaal op ben, en ja, ik durf te beweren, meer dan een "neuro typische" leerkracht.

Tot de Herfstvakantie

Elk jaar tot de herfstvakantie verloopt in een vast patroon. Week van voorbereiden, verwachtingen hebben, allemaal goede voornemens en plannen. Eerste schoolweek, een week van verwachtingen bijstellen, maar iedereen is nog aan het aftasten, dus ja, leuke groep kinderen. Dan wennen we aan elkaar en worden er grenzen opgezocht, moet ik nog steeds verwachtingen bijstellen en heb ik het niet "waar ik het hebben wil." Enorm energielek en gemopper. 

Inmiddels herken ik dit patroon, dus ik had me voorgenomen dat ik wel mocht mopperen, maar zo weinig mogelijk tegen collega's. Maar ondanks dat ik wist dat dit een patroon is, had ik het gevoel geen grip te krijgen op deze groep. Iets maakte dat het me steeds ontglipte, maar ik kon zelf niet meer bedenken wat het was.

Objectieve observatie

Vanwege personeelstekorten, ook onder onze orthopedagogen, is er op school een interim orthopedagoog. Zij kent mij niet (goed) en ik haar niet. In overleg met de schoolleider haar gevraagd om eens met me mee te kijken, om te zien of zij nog tips had. Lang verhaal kort, zij zag meteen waar het hem in zat en met een kleine aanpassing in mijn gedrag is het opeens de groep die ik voor ogen had. Op goede dagen dan, mindere dagen zijn er altijd, maar dit ligt dan niet aan de kinderen maar aan mij, en inmiddels ben ik eruit wat dat dan is.

Een goede dag

Op een goede dag ben ik uitgerust, de lessen tot in de puntjes voorbereid, ligt alles klaar voor elke les en gaan de dingen zoals ik ze van tevoren ingepland had; niemand ziek, geen wijzigingen in bezetting, internet en digibord software werken zonder storingen. Dan kan ik bij alles wat we doen aan de kinderen vertellen wat ik van ze verwacht en ze rijkelijk belonen als ze aan die verwachtingen voldoen, negatief gedrag zoveel mogelijk negeren, tenzij dat echt niet kan, maar dan deze leerling zonder stemverheffing even op een andere plek, buiten de klas zetten. Ik ben de hele dag "aanwezig,"  "sta aan," ben alles voor en de sfeer is rustig, gezellig en er wordt hard gewerkt.

Chaos op de loer

De dingen die ik hierboven noem lijken heel vanzelfsprekend voor een juf. Dat zijn ze niet voor een een juf met ADD, voor wie planning een DING is. Ik moet altijd alles dubbelchecken en al heb ik nog zo mijn best gedaan, vaak ben ik toch iets vergeten, dacht ik genoeg kopietjes gemaakt te hebben maar blijkt er bij het uitdelen toch een te weinig. Dan maar kopiëren en als bij terugkomst de klas op zijn kop staat dat ene kopietje ergens onder aan een stapel terugvinden. Kwam er iemand meekijken maar ik was dat vergeten etc. Dus, dubbel, dubbelcheck. Maar dan kan het nog zijn dat bijvoorbeeld Vodafone een storing heeft waardoor mijn beloningssysteem app niet werkt op mijn telefoon en ik dat niet los kan laten en dat opgelost wil hebben waardoor ik in mijn bubbel raak en de chaos in de klas steeds groter wordt (hallo ASS). Een collega die bij een les zou ondersteunen moet een groep opvangen waarvan de leerkracht ziek naar huis is. Dag planning, flexibel denkvermogen vereist, wat wel lukt, maar oei wat is dat vermoeiend. Zo kan ik nog wel even doorgaan, want ja, "leraar, elke dag anders..." 

Wat mijn werk dus zo pittig maakt zijn niet de prikkels van de kinderen hoofdzakelijk, maar het continu onderdrukken van die chaos, die heel dicht onder de oppervlakte op de loer ligt. Het steeds "aan moeten staan" Ook tijdens de buitenloop dienst en de eet en drinkpauze met kinderen. Pauze is er bijna niet en na school wachten vaak overleggen of gesprekken.

Ander werk?

Als het een periode niet zo lekker gaat denk ik wel eens  na over een carrière switch. Leerkrachten in het basisonderwijs met autisme kom je ook niet zo vaak tegen (Ik heb ze in elk geval nog niet gevonden, dus mocht je er een zijn, ik zou graag ervaringen willen delen!), dus de vraag of dit werk wel passend is steekt steeds vaker de kop op. Minder gaan werken kan even niet financieel gezien en wil ik eigenlijk ook niet omdat ik dan minder controle over mijn groep heb, dus dat is geen optie. 

Maar nu ik steeds meer begrijp wat mijn werk zo pittig maakt komt het besef dat dit wel aan te leren is, of in elk geval mee om te leren gaan is.  Als het de prikkels zouden zijn die het energielek veroorzaakten zou ik serieus moeten overwegen of een andere keuze niet beter was, want je kunt de kinderen nu eenmaal niet uitzetten. Maar nu ik steeds beter begrijp dat het in iets anders zit, begrijp ik ook steeds beter hoe ik het beter behapbaar kan maken voor mezelf. Dat is een fijn gevoel, dat is iets wat ik zelf kan, maar waar ik ook hulp bij kan vragen als dat nodig is. 

Wat ook fijn is, dat ik steeds meer erkenning krijg. Mensen beseffen dat het hard werken is. Ja, werken in het onderwijs is voor iedereen hard werken, maar het kost mij net even iets meer. 

Ook heb ik dat zelf geaccepteerd en probeer ik door de week minder te plannen en naar mezelf te luisteren: als ik echt te moe ben, zeg ik die koor- of band repetitie af en zorg ik dat ik oplaad zodat ik de volgende dag uitgerust voor de groep kan staan.

Ondanks dit, kan ik me geen leuker en dankbaarder werk voorstellen
en dat maakt heel veel weer goed!

HSP en Autisme

 De term HSP triggert me. Het roept negatieve gevoelens bij me op. Dat heeft te maken denk ik dat ik vaak mee maak, als leerkracht maar ook in persoonlijke omgeving, dat het wordt gebruikt als excuus voor gedrag bij kinderen.  Om mijn eigen (voor) oordeel te onderzoeken ben ik gedoken in de kenmerken van beide en tot mijn verbazing kon ik niet zo gek veel verschil ontdekken...

spectrum

Autisme is een spectrum. Dus geen enkele autist is hetzelfde. Het is ook een heel breed spectrum. Colette de Bruin noemt het de "streepjescode van autisme." Iedere autist heeft zijn eigen, unieke streepjescode met kenmerken van autisme. Zo heeft de ene autist meer kenmerken, "streepjes" op het gebied van prikkelverwerking, en de ander op het gebied van sociale contacten bijvoorbeeld. Ook mensen zonder de diagnose ASS kunnen kenmerken van autisme hebben, maar om de diagnose te krijgen moeten er meerdere kenmerken op je streepjescode staan. Ook andere factoren bepalen hoe autisme zich uit, bijvoorbeeld de hoogte van het IQ, het geslacht en de omgeving waarin iemand opgroeit. Dit alles maakt dat "de autist" niet bestaat en wat voor de ene persoon van toepassing is, hoeft dat niet te zijn voor de ander.

Empathie

Een van de kenmerken van autisme zou zijn dat mensen met autisme zich niet kunnen inleven in de gevoelens van een ander. Dit werd beschreven met de Theory of Mind, oftewel ToM. Mensen met autisme zouden dus een beperkte ToM hebben, waardoor ze zich minder kunnen inleven in wat de ander denkt of voelt. (bron: wikipedia). Deze therie maakte dat ik heel lang niet gedacht heb aan autisme bij mezelf. Ik kan me wel inleven in de emoties van een ander en kan ook gezichtsuitdrukkingen lezen. Nadat ik de diagnose ASS kreeg ben ik er meer over gaan lezen, en onder andere Bianca Toeps en Sylvia Stuurman beschrijven in hun boeken dat de theorie achterhaald is. Mensen met autisme bekijken de wereld anders, waardoor de vragen die worden gesteld bij het onderzoek anders geïnterpreteerd worden door de autist en er een ander antwoord komt dan verwacht (bron: maar je ziet er helemaal niet autistisch uit en Autisme is geen puzzel) Op de streepjescode terugkomend is dit dus ook voor elke persoon met autisme anders.

Intense world theory

De intense world theory (Markam, Markam en Rinaldi 2007) gaat ervan uit dat er bepaalde neurale netwerken in het brein van mensen met ASS hyperactief zijn. Dit zorgt voor een hoge waarneming, hoge aandacht, extreem geheugen en hyper emotionaliteit. Dit zorgt ervoor dat sommige mensen met ASS de omgeving zo intens ervaren dat ze zich ervoor afsluiten, waardoor sociale situaties vermeden worden of zich eruit terugtrekken (bron: dokterbosman.nl). Ik herken mezelf wel in deze theorie. Ik voel situaties snel aan, of er een spanning hangt, of mensen oprecht zijn of niet. Onder andere dit maakt grotere gezelschappen erg vermoeiend en sluit ik mezelf wel eens af zodat het lijkt alsof ik niet meer reageer.

HSP kenmerken

Ik heb gezocht naar de kenmerken voor HSP of hoog gevoeligheid. De meest voorkomende kenmerken die ik tegenkom op diverse websites zijn:

• prikkelgevoelig
• moeite met veranderingen
• slecht tegen lawaai en harde geluiden kunnen
• de sfeer in een groep aanvoelen
• behoefte aan rust en regelmaat
• moeite met keuzes maken en beslissingen nemen
• veel piekeren
• meer dan gemiddeld geraakt door kunst en of muziek
• je ervaart de stemming van een ander en wordt hierdoor beïnvloed
• je neemt veel details waar.

Dit zijn er enkele, er zijn ook kenmerken als "je handelt gewetensvol" maar ik denk dat iedereen dit wel een meer of mindere mate doet met uitzondering van mensen met een stoornis, "je bent graag behulpzaam" en een rechtsvaardigheidsgevoel. Ik herken mezelf in alle kenmerken die hierboven genoemd staan.

Verschil met Autisme

Wat is dan toch dat verschil met autisme volgens de HSP experts? Wat ik steeds tegenkom heeft weer te maken met die ToM. Autisten kunnen zich niet, of verminderd inleven in de emoties en gevoelens van een ander. Verder is het belangrijke verschil dat Autisme wel een officiële diagnose volgens de DSM is en HSP niet. Verder zouden hoog gevoelige mensen een stuk creatiever zijn dan mensen met autisme, maar ook dat herken ik niet, ik heb ooit op de kunstacademie gezeten en word door mijn omgeving als erg creatief gezien, ook in het bedenken van oplossingen. 

Mijn conclusie

Als ik dit zo naast elkaar zet, en verder lees in alle genoemde literatuur en artikelen kan ik eigenlijk alleen maar vaststellen dat HSP in de streepjescode van autisme valt. Ik zie namelijk geen verschil. Maar goed, ik ben geen deskundige, alleen ervaringsdeskundige. Ik kan mezelf ook HSP noemen als ik de tests doe, maar ik heb toch echt de diagnose ASS gekregen. Het belangrijkste verschil voor mij tussen HSP en Autisme is dat HSP wordt gezien als iets positiefs, iets waar iedereen rekening moet houden en Autisme als iets negatiefs, iets dat niet begrepen wordt en niet zo leuk klinkt als je kind dat "etiketje" krijgt. Ja, dit is een stukje frustratie en ik hoop op mijn manier een beetje bij te dragen om het negatieve imago en de vooroordelen van autisme weg te nemen.

Terug naar structuur!

Wat 5 weken geleden zo'n oneindig lange periode leek, is dan toch weer bijna voorbij. Volgende week gaan we weer aan de slag en is de vakantie voorbij. Een vakantie die maar voort leek te slepen, maar eigenlijk stiekem heel productief en zinvol was...

Tijd voor overdenken.

Zoals ik in mijn vorige blog al beschreef is lege tijd ook tijd dat allerlei gedachten en issues die ik lange tijd heb weggestopt de ruimte hebben om de kop op te steken. Eerst heb ik me daar tegen verzet, maar het moet eruit, dus ik heb het laten gaan. 

Met veel gesprekken met mijn partner komen we wel steeds dichter bij de kern van een geslaagde vakantie. Wat is er nodig om het te laten slagen. wat waren geslaagde vakanties en waarom?

Onze eindconclusie voor een geslaagde vakantie:

• Ik weet graag van tevoren waar ik aan toe ben, dus "last minute" en "we zien wel wat we gaan doen" werkt niet voor mij, dat veroorzaakt een hoop spanning.
• Als ik weet waar we heen gaan en hoelang, dan kan ik een planning maken voor op het vakantieadres, iets wat mijn vader vroeger heel nauwgezet deed en wat ik altijd hel prettig heb gevonden. ook georganiseerde reizen vond ik prettig, omdat het schema en de planning van te voren al duidelijk is.
• actief zijn afgewisseld met ontspanning. Ik hou van lekker buiten bezig zijn, maar ook lekker buiten ontspannen met een boek. Daarvoor mag het niet te warm zijn. Strand vakanties zijn echt niets voor mij. Liever een bosrijk gebied, of bergen.

Verdere overpeinzingen:

Steeds meer kom ik tot de ontdekking wat er voor mij werkt en hoe ik mijn partner daarin kan meenemen, rekening houdend met zijn behoeften. Communicatie staat dan toch op een. Duidelijk zijn naar elkaar toe, verwachtingen uitspreken en duidelijk zijn naar elkaar toe. Als je samen iets wil doen, geef dat dan aan, niet zomaar vanuit gaan. Met kleine stapjes proberen we dit, en dat helpt echt wel.

In de actiestand.

Dat we niet op vakantie zijn gegaan heeft te maken met het feit dat we alle coronaregels niet helemaal overzagen en geen zin hadden in gedoe. Allebei kregen we in de tweede week van de vakantie de tweede prik en pas twee weken later heb je groen licht in de app. Omdat het zo veranderlijk was per land en per periode besloten we thuis te blijven en vooral de slaapkamer van onze zoon op te knappen, afgewisseld met uitstapjes en ontspanning. 

Omdat de periode zo lang was en er niet een vastomlijnd plan was, samen met het feit dat de onderneming van mijn partner veel aandacht vroeg, maakte het een moeilijke start

moeilijke start

Omdat de eerste week duidelijk was dat de onderneming van mijn partner veel aandacht zou vragen, was het oké. Ik ben begonnen met schilderen, had allerlei plannen en heb twee boeken uitgelezen. Toch bleef die slaapkamer die opgeknapt moest trekken.

Mede dankzij ritalin kon ik makkelijker in de actiestand en ben ik zelf begonnen met dingen op marktplaats zetten, een muur schilderen en laminaat leggen. Toen ik na een week verwachtte dat mijn partner meer tijd zou hebben en dat niet zo bleek te zijn, knapte er iets bij mij en dook ik in een diep dal. Een paar dagen kon ik eigenlijk alleen maar huilen en jaloers zijn op, mensen die wel op vakantie waren. 

Andere mindset

Veel nadenken en overpeinzen maken dat ik toch een andere mindset kon krijgen. Als ik iets graag wil, moet ik het aangeven, blijven communiceren en de lat niet te hoog leggen. De vakantie hoeft niet nuttig te zijn, het is vooral dingen doen waar ik van ontspan. Dat ging steeds beter. De slaapkamer kwam zo goed als af en mijn hoofd steeds opgeruimder. (even geen Ikea meer voor mij trouwens...) Onze zoon ging een paar dagen logeren en zo was er tijd voor elkaar, wetende dat hij het ook naar zijn zin zou hebben. Dat is fijn!

Eind goed, al goed

En zo is de vakantie weer bijna voorbij. Langzaam ben ik mijn hoofd weer in de werkstand aan het zetten. Een opgeruimd hoofd, dat zeker. Er zijn een aantal dingen op hun plek gevallen en inzichten aan het licht gekomen. Dat maakt dit toch een geslaagde vakantie. 

Op naar een nieuwe schooljaar vol goede voornemens!

communicatie

 Communicatie lijkt op het eerste gezicht geen probleem voor mij, maar is wel een van de dingen die me het meest energie kosten.  Omdat mijn "antennes" niet helemaal functioneren ben ik erg druk met nagaan hoe de andere ergens in staat. Omdat ik voor mijn werk in een team werk, waar samenwerken heel belangrijk is, is het fijn dat ik steeds meer achter de oorzaak van "miscommunicaties" kom. Ook in mijn relatie is communicatie een steeds terugkomend onderdeel van misverstanden of spanningen. Want ja, als je allebei autisme hebt, is het voor allebei erg moeilijk en slaan we de plank wel eens volledig mis.

werken in een team

In mijn sollicitaties had ik altijd bij sterke punten "sociaal" en "kan goed werken in een team." Ik denk ook wel dat ik dat goed kan, dat laatste, het kost alleen heel veel energie. Ik heb graag controle, dus als ik die dreig te verliezen ga ik zekerheden voor mezelf in bouwen. Door alvast dingen aan te nemen en daar naar de acteren. Dat heeft me nogal eens in lastige situaties gebracht, lastig vooral voor mezelf, omdat ik dan weer anders moest en dat is moeilijk. Werken in een team houdt ook in dat je naar de ander luistert. Dat lukt wel, alleen als de ander iets zegt wat ik niet wilde horen, of verwacht had, veroorzaakt dat kleine kortsluitingen en kost me dat energie. Vaak zoek ik de oorzaak dan bij mezelf: "klopte het wel wat ik zei, was het wel aardig genoeg, ben ik niet iets vergeten" etc. Dat zorgt voor veel onzekerheid. Ook feedback geven vind ik heel moeilijk. Vooral ook omdat ik me verplaats in de ander: "hoe komt de feedback binnen, ik wil de ander niet teleurstellen en hoe zal de ander reageren." Dat maakt het hebben van een stagiaire voor mij extra moeilijk, want ja, die hebben je feedback nodig. Gelukkig zijn de stagiaires die ik heb gehad allemaal, ondanks mij, tot een succesvolle afronding van hun studie gekomen en een aantal daarvan zijn inmiddels mijn collega (geweest). 

Communicatie in de relatie

Zoals ik in mijn vorige blog
al schreef is de vakantie een ding. ook omdat we alle drie in ons gezin behoefte hebben aan structuur en ruimte voor onszelf. En omdat communicatie voor ons alle drie niet ons sterkste punt is, veroorzaakt het nogal eens wat spanningen. Vaak ga ik ervan uit dat het wel duidelijk is wat ik wil of bedoel. Als dat dan niet zo is, of er een reactie komt die ik niet verwachtte of wilde horen, veroorzaakt dat spanning en dus conflict. Ook heb ik een ding met verwachtingen. Vaak heb ik het gevoel dat er iets van me verwacht wordt, maar ik kan dan niet precies beoordelen wat dat dan is. Ik vind het prettig als dingen worden uitgesproken en een opdracht concreet is. Anders ga ik op de ander zitten wachten en dat veroorzaakt dan weer frustratie bij mijn partner. Bijvoorbeeld, als mijn partner aangeeft wel te willen wandelen vandaag, triggert dat bij mij niet meteen een actie. De boodschap is niet concreet: waar, wanneer en met wie ontbreken en vat ik het niet op als iets wat hij wil dat we gaan doen vandaag. Inmiddels leer ik steeds beter door te vragen en veroorzaakt het minder frustraties. Ik wil graag een concreet plan, zodat ik mijn planning daaromheen aan kan passen.

Een plan maken voor een vakantie.

Als ik vakantie heb en geen concreet plan, is het niet zo dat ik mezelf niet kan vermaken. Toen ik nog alleen woonde zocht ik een invulling door hobby's op te pakken of vrijwilligers werk te gaan doen in bijvoorbeeld een asiel (dat laatste is gevaarlijk, zo zijn er al twee katten extra in huis gekomen...). Maar nu er nog iemand mee moet in de plannen vind ik het lastig om voor mezelf te kiezen. "Wat zijn de verwachtingen van de ander, wat zijn zijn plannen, gooi ik nu iets door de war, had hij iets in de planning? "etc. Ook dat leren we steeds beter en nu we weten waar het pijnpunt ligt communiceren we meer met elkaar. Maar soms slaat dat door en wordt alles doorgesproken, wat veel tijd en energie kost.

Emotionele antennes.

Ik haalde ze in de inleiding al even aan. In het boek van Bianca Toeps: "Maar je ziet er niet autistisch uit" Sprak ze over deze antennes: steeds blijven controleren bij de ander hoe de gemoedstoestand is. Ik herken mezelf daar enorm in! Elke ochtend check ik even bij mijn partner of hij goed geslapen heeft. Als hij een beetje stil of gespannen is betrek ik dat meteen op mezelf: "ben je boos? heb je iets van me nodig? " Als we ergens zijn blijf ik vragen of hij het wel leuk vind, of het nog goed gaat. Ook als ik met vriendinnen of familie ergens ben is dit iets wat terug blijft komen. Is het nog gezellig, moet ik iets doen, ben ik iets vergeten etc. Dat maakt dat visite en uitjes heel veel energie kosten, maar ook gewoon een dag thuis kan energie vreten.

Tijd voor mezelf.

Dat leert me dat ik af en toe tijd voor mezelf moet nemen. Ook mijn psycholoog gaf me dit advies: ga gewoon soms even naar de slaapkamer en trek je een uurtje terug, de wereld vergaat niet zonder jou. Dat is wel iets wat ik heel moeilijk vind. Want, daar gaan we weer: hoe vind de ander dat, word hij dan niet boos of teleurgesteld. Ik ben wel eens een weekje alleen weggeweest, naar Buitenkunst. Heerlijk was dat. Gestructureerd, leuke mensen, maar het is niet raar als je je even alleen ergens terugtrekt. Alleen blijft er dan wel ergens een knagend schuldgevoel. Mijn man en zoon zijn alleen thuis, terwijl ik hier vakantie zit te vieren. Een afspraak met vrienden gaat wel makkelijker, maar ook hier check ik van tevoren wel een aar keer of het echt wel oké is. Dit is dus een leerpunt waar nog veel te halen valt voor mezelf. Hoe bouw ik echt tijd voor mezelf in, want dat is heel hard nodig!

Nu lijkt het alsof het altijd slecht gaat in onze relatie. We hebben onze dieptepunten gehad, zeker voordat ik een diagnose had. Toen het besef kwam dat het aan twee kanten stroef liep was dit een openbaring en de diagnose helpt om handvatten te geven en situaties te herkennen en voor te zijn. Onze communicatie gaat steeds beter en zorgt al voor veel meer rust!

Fijn! Vakantie.........(?)

Het zit er nu echt op, het schooljaar. En dan is het vakantie. Fijn? Nee, nog niet. Eigenlijk zie ik er als een berg tegenop. 5 Weken vakantie, alle tijd, lege (?) tijd, dat is best lang. Mijn hoofd is nog niet zo ver dat ik zin heb in de vakantie, dat vraagt nog wat werk.

Laatste schooldag

Deze laatste dag zou fijn moeten zijn: de kinderen al vrij, wij alle tijd om de school vakantie klaar te maken. En dat vraagt dus afsluiten, opruimen en vooruitdenken. En dat zijn juist dingen die ik niet zo goed kan. Door mijn planning, of eigenlijk het gebrek daaraan, moesten er nog een aantal overdrachten plaatsvinden. Vol goede moed ben ik daaraan begonnen, maar toen in de ochtend al de ene na de andere collega langskwam om een fijne vakantie te wensen, sloeg dat al snel om in frustratie, ergernis en gemopper van mijn kant. Hoe doen anderen dat, dat ze om 11.00 al klaar zijn om het jaar af te sluiten en ik het gevoel heb dat ik nog lang niet zo ver ben, dat ik achter de feiten aanloop.

Klaar?

Rond 13.00  uur is het dan toch zover: eigenlijk ben ik klaar, denk ik. Ergens heb ik nog wel het gevoel dat ik veel dingen vergeten ben, maar ik kan het nu niet meer bedenken: mijn lokaal is aan kant, (vooral veel dingen weggegooid omdat ik ook niet weet wat ik er mee moet), de administratie is voor zover ik kan overzien in orde en bijna alles is overgedragen. Fijn, lekker vakantie dus.

Maar dan komt het besef. Ik hoef niets meer op school. Alle redenen om met niets anders bezig te zijn, na te denken over mezelf en thuis, dingen die ik weggestopt had met het idee dat daar geen tijd voor was, alle uitvluchten om iets te moeten met mezelf, thuis en familie, die zijn er even niet. Dus is er ruimte voor deze dingen om de kop op te steken. En dat komt binnen.

Overlopen

Ik heb een kleine aanvaring met een collega, door de gemoedstoestand van dat moment, en daar voel ik me rot over. Daar was het weer, die emmer die vol zit en iets kleins dat tot heftige reactie leidt. Wat heel fijn is, is dat deze collega weet hoe het zit en al snel is het uitgepraat en komen bij mij alle onderliggende emoties los. Goed en fijn dat dit kan, deze veiligheid er voor mij bij een paar collega's is en de druk van de ketel is. Hierdoor kan ik op een rustige plek alles even op een rij zetten:

• Ik ben op dat moment nog niet klaar in mijn hoofd voor vakantie, ik moet nog een knop omzetten
• Ik zie ertegen op om naar huis te gaan, waar mijn man en zoon ook op kijken tegen een periode zonder structuur, dus daar moeten we eerst mee aan de slag.
• Ik moet aan de slag met mezelf, alle emoties rond diagnose en besef, waar ik wel aan begonnen ben, maar ook vaak heb weggestopt onder het mom van "Dat kan nu niet, ik ben druk met werk" komen nu al boven drijven.
• Ik wil graag sociale contacten aanhalen, maar dat vind ik spannend en kost me energie
• En vooral, ik maak me zorgen om mijn vader, maar dat heb ik ergens niet toegelaten en nu is daar tijd voor om dat wel te doen.

Vakantiestand

Dat is een hoop besef ik, maar steeds meer komt toch weer orde in de chaos in mijn hoofd. Nog een aantal gesprekken met fijne collega's helpen verder om toch een beetje in de vakantie stand te komen en ik kan de stap zetten om de schooldeur achter me dicht te trekken en me dan toch maar over te geven aan 5 weken vakantie.

Een fijne zomervakantie? Ja, dat komt, met besef, veel praten en overleggen en vooral de tijd durven nemen en rust inbouwen voor mezelf, echt wel goed. 

Ik was flexibel... toch?

 Vandaag ben ik weer eens enorm tegen mezelf aangelopen. BAM, zo tegen een muur van a-flexibiliteit (weet niet of dat een goed Nederlands woord is).

Nieuw schooljaar in aantocht

Het zit zo: dit schooljaar loopt op zijn eind, en dan komt onherroepelijk een nieuw schooljaar met een nieuwe groep kinderen om de hoek kijken. Voorgaande jaren was het zo dat je je voorkeuren mocht aangeven en at dan de schoolleider de knoop doorhakte. Heel spannend en soms oke, soms niet. Vaak moest ik dan tot de herfstvakantie wennen aan mijn nieuwe groep, daarna had ik mijn draai gevonden en ging het lekker. Dit schooljaar ging het anders: Er werden units ingedeeld en met je unit en je schoolleider kijk je dan welke groep het best past bij welke leerkracht. Heel fijn dat je inspraak hebt en voor de kinderen de best passende leerkracht vindt.

Afgelopen jaar

Afgelopen jaar was een bijzonder jaar. Zeker ook door de corona en de lockdown. Ik heb een zeer diverse groep, zowel didactisch, sociaal emotioneel en qua "stoornissen". Ik heb nu autisten, ADHD-ers met en zonder medicatie, TOS-sers, chromosoom afwijking, hechting en alles daartussen. . Vooral die hechting heeft me heel wat gekost dit jaar, maar nu heb ik die band en levert me heel veel op. Ik geef mezelf niet snel een compliment, maar met deze leerling en haar moeder heb ik grote stappen gemaakt, wat me heel veel voldoening geeft. Maar halverwege het schooljaar heeft de combinatie van de heftigheid van deze groep en de uitkomst van mijn onderzoek en diagnose me op de rand van een burn-out gebracht en ben ik tijdelijk een dag minder gaan werken. Een bewogen jaar dus met veel heftige emoties en weinig rust (voor zover je dat kunt hebben in het onderwijs).

Spanning

De afgelopen twee weken had ik erg veel spanning, wat bij mij meteen op mijn darmen slaat. Eerst gooide ik het nog op buikgriep, maar achteraf gezien was dit allemaal spanning voor de ontknoping: Wat ga ik doen volgend jaar. Om mezelf te ontzien van die spanning heb ik onbewust al een plan in mijn hoofd gemaakt. Ik zou die ene groep doen, in dat lokaal. Het plaatje was rond (in mijn hoofd). Ik had al gekeken naar individuele kinderen, al af een toe een praatje met ze gemaakt en ik was al hun nieuwe juf.

Ontknoping

En dan komt dat langverwachte moment. Met mijn unit en schooleider worden de groepen besproken. Ik luister eigenlijk maar half, want ik wist toch al wel wat ik ging doen volgend schooljaar. Maar een andere collega zag die groep ook wel zitten en tot overmaat van ramp zei de schoolleider dat ze verrast was door mijn keuze omdat ze mij eigenlijk vond passen bij groep x. Ik had die groep niet eens meegenomen in mijn afwegingen, het paste niet in mijn plaatje. Kortsluiting, tilt, implosie.  Dit werd opgevangen door mijn schoolleider en zij stelde voor om het gesprek even te parkeren, de groepen die zeker bemand konden worden al toe te wijzen en met mij en mijn collega even te gaan zitten.

Ontlading

Ik had op dat moment een dot watten in mijn hoofd, kon niet meer denken en werd emotioneel. Toen ik een moment naar buiten ben gelopen om een en ander te overdenken kwam het besef. Ik ben boos op mezelf, op mijn beperking, mijn autisme kwam heel hard aan. Dit was het dus weer, spanning, ontlading, rechtlijnig denken en niet om kunnen gaan met een ander idee. Ik was helemaal leeg, moe, emotioneel. Het besef kwam hard binnen: Dit gaat niet om die groep kinderen of die collega's, dat ik dat niet wil of kan, dit gaat om het besef dat mijn systeem zo werkt en op dat moment is autisme een handicap, iets was de dingen heel moeilijk maakt en veel energie vreet.

Rust

Het gesprek dat daarop volgde was heel fijn. Ik heb aangegeven dat ik het fijn zou vinden dat als men al een idee had waar ik zou passen, ik in dat proces meegenomen zou worden, zodat het niet als een verassing komt en ik die optie ook open kan houden. Er is heel mooi onderbouwd waarom deze groep voor mij: Een rustig clubje, zonder uitgesproken gedragsuitspattingen, fijne ouders waar goed mee te communiceren valt, kortom er wordt mij rust gegund. En dat maakt mijn werkplek zo fantastisch, mensen die met je meedenken en het je gunnen dat je op je best kunt functioneren. Collega's waar ik me veilig voel om open te zijn over het waarom van een reactie en een schoolleider die het allerbeste met je voor heeft en met je mee wil denken.💝

Explosiegevaar

 Ik was het verslag van mijn diagnose nog eens na aan het lezen, en daar stond een opmerking van mijn moeder in: "Silvia is net een potje dat langzaam volloopt en ineens ontploft." 

Dat vond ik een heel mooie omschrijving van wat er vaak gebeurd, in verschillende situaties, in verschillende heftigheden.

Vechten

Ik ben niet iemand die vecht, Ik heb zelfs een beetje angst voor geweld, maar de heftigste reactie van mijn potje dat overliep was toch een rechtse op iemands neus. Dat was eens, en daarna nooit meer. Dat was toen ik een kaar of 15 was denk ik. Ik zat op jazzballet, in de wedstrijdgroep. Ik was niet meer de slankste en daar wel mee bezig. We hadden pakjes, die lekker strak zaten en niets verhulden, en één van de meiden van die groep, waar ik toch al niet zo veel mee had, stond al de hele dag: "kijk eens wat ik dik ben, oh, wat heb ik een dikke kont in dit pakje, oh nee, ik ga echt niet het podium op zo." In de periode daarvoor viste ze ook heel vaak naar complimenten en wilde ze graag in de schijnwerpers staan, dus mijn "Potje" voor haar was redelijk vol. Ook was het een wedstrijd, dus spanningen, harde muziek, lichteffecten en hete kleedkamers, volgepropt met kakelende meiden. Toen ik in de kleedkamer reageerde met: "Ja inderdaad, je bent net een dik varken", wat natuurlijk niet heel netjes van mij was, reageerde ze heel boos en verontwaardigd. Dat was het moment dat mijn "potje" ontplofte en ik haar een beuk op haar neus gaf. Iedereen flabbergasted: "waar kwam dat opeens vandaan. ook veel mensen boos op mij, want het was wel een heel overtrokken reactie. Ja, op dat incident wel, maar het potje was wel al behoorlijk vol......

Kleinere explosies

Zo heftig als hier boven was het daarna nooit meer, maar het komt wel nog vaak voor dat ik opeens heel boos word om eigenlijk niks.

Een recenter voorbeeld was toen we van alles gepland hadden; we zouden ergens gaan lunchen, mijn moeder kwam langs en daarna gezellig de stad in. Maar het huis was een troep, dus voordat mijn moeder kwam moest er nog opgeruimd worden, iets waar ik echt een hekel aan heb, het was warm weer, het restaurant dat we bedacht hadden was vol en dus de stad in om te gaan lunchen. Ik liep al behoorlijk gespannen en toen er aangegeven werd dat we ook wel thuis een broodje konden eten, was dat de druppel. Ik werd echt heel boos. Iedereen valt stil en reageert beduusd. "Daar hoef je toch niet zo boos over te worden? Je reactie is echt wel overdreven" en dat maakt me dan nog bozer. En waarom? omdat ik op dat moment zelf ook niet weet waarom ik zo boos word, maar die emotie wel echt voel. Voor mij voelt het niet overdreven, maar kan er moeilijk over praten, omdat ik het zelf niet begrijp.

In de klas

In de klas gebeurd dit ook. Maar lang niet zo heftig als thuis of met vertrouwde mensen. In de ochtend start ik altijd vol goede voornemens. Ik beloon positieve dingen en negeer zoveel mogelijk negativiteit. Soms lukt dat, soms niet. Dan betrap ik me op het eind van de dag dat ik sta te mopperen, ook op kinderen die dat eigenlijk niet verdienen. Gelukkig herken ik dat bij mezelf en kan ik me meestal weer herpakken. Als het echt teveel wordt kan een collega even inspringen en kan ik even een time-out nemen. Ik vond (en eigenlijk nog wel, al wordt het minder) me daardoor een minder goede leerkracht dan collega's om me heen, jonge meiden die de hele dag vol energie voor de klas staan en op het eind van de dag nog energie hebben om een lolletje te maken met de kinderen of in de pauze mee te voetballen. Vaak denk ik dat ik mijn groep te kort doe, omdat ik dat niet in me heb. Inmiddels weet ik wel dat ik andere kwaliteiten heb, en ik krijg dagelijks, ja het mag eigenlijk niet in verband met corona, knuffels van de leerlingen. Dat maakt het dan weer goed. Maar soms wordt het me toch teveel, die twijfels aan mezelf, ook omdat, tot voor kort, niet begreep waarom ik niet zo kon zijn zoals mijn collega's.

Medicatie

Ik slik sinds twee maanden ritalin voor mijn ADD. Dit helpt ook om prikkels te nuanceren en dat mijn potje minder snel volloopt. Mijn voornemen om positief te blijven houd ik meestal vol. De kinderen merken het ook: : Juf je bent vrolijker de laatste tijd." Natuurlijk is het geen wondermiddel, en helpt het niet tegen alles, maar ik ben er blij mee en het levert me veel op. Blijere juf, blijere kinderen, nog meer knuffels.

Sorry....

 In mijn laatste gesprek met mijn psycholoog heb ik vooral een monoloog gehouden over wat me stoorde aan bepaalde mensen. Ze heeft geduldig geluisterd, af en toe een vraag tussendoor gesteld, waardoor ik weer verder kon met mijn monoloog. Aan het eind vatte ze samen: "Ik merk een heleboel boosheid. Laten we het daar de volgende keer eens over hebben."

Dat maakte meer in me los dan ik had bedacht. Ik ben er al de hele week druk mee in mijn hoofd. Waar ben ik dan zo boos over? Na een gesprek (of eigenlijk weer een monoloog) met mijn partner maakte hij de opmerking: "dus je bent eigenlijk boos op de wereld?" Mijn reactie was als door een bij gestoken: "natuurlijk niet!" maar na een paar seconden daalde het besef in: eigenlijk toch wel.

Ik kan moeilijk tegen oneerlijkheid, en laten we eerlijk wezen; de wereld barst van oneerlijkheid. Maar als ik daar heel diep in zou duiken, wat ik wel eens doe, dan zijn dat hele donkere dagen. Dat houd ik dus meestal af.

Ik zoek het dichter bij mezelf en kom tot de conclusie dat één van de dingen waar ik vaak boos over ben is dat ik de neiging heb om me overal voor te moeten verantwoorden en excuses aanbieden.  De gedachten en dingen die ik doe, mogen er niet zijn ofzo. Ook dit kost heel veel energie:

Heb ik weinig energie doordat er veel prikkels waren die dag, zoals eigenlijk altijd na een werkdag en na feestjes etc: sorry dat ik zo moe ben. 

Op feestjes ben ik niet zo aanwezig omdat ik over koetjes en kalfjes praten moeilijk vind of moeite heb om tussen 3 gesprekken me te focussen op 1 gesprek: Sorry dat ik ongeïnteresseerd overkom.

Ik rook. Al zo vaak zeg ik dat ik echt ga stoppen, maar dat wil ergens niet lukken, omdat ik dat eigenlijk nog niet voor mezelf wil. Sorry dat ik rook en niet sterk genoeg ben om te stoppen.

Ik ben niet zo gezellig vandaag, omdat dingen niet helemaal gaan zoals ik ze bedacht had, .Sorry dat ik chagrijnig ben.

Ik heb geen zin om te wandelen of ergens heen te gaan omdat ik na een week werken het eigenlijk heel fijn vind om even niets te hoeven. Sorry dat ik zo ongezellig ben.

Ik zing graag en moet wel eens oefenen, maar mijn man en vooral zoon vinden dat vaak niet prettig omdat ze beiden erg gevoelig zijn voor geluidsprikkels: Sorry dat ik lawaai maak.

Ik stuur iemand een berichtje of mail en ik krijg niet binnen 5 minuten antwoord waardoor ik ga twijfelen of de boodschap wel aardig was of gepast en dit bericht dan heel vaak ga teruglezen: Sorry dat ik gespannen ben

Ik ben druk met mijn eigen dingen, gezin werk en zit thuis vanwege corona waardoor ik mensen minder zie en dan vergeet iets van met te laten horen terwijl ik dat echt wel wil: Sorry voor mijn radiostilte

Ik ben nogal chaotisch en knoei vaak met dingen. Opruimen is niet mijn sterkste kant en schoonmaken al helemaal niet. Sorry dat het huis zo rommelig is.

Zo. Even genoeg sorry voor vandaag......

Waarom dit blog?

 Ik heb nog niet zo lang geleden de diagnose ASS en ADD gekregen. Nu zit ik midden in een proces om dit een plek in mijn leven te geven. Of eigenlijk.... te accepteren wie ik ben en te ontdekken hoe ik mijn leven meer balans kan geven.

Nu ik weet waarom ik altijd het gevoel heb gehad anders  te zijn, er niet bij te horen, niet goed genoeg te zijn, waarom dingen altijd moeilijk voelen, geeft dat ergens rust, maar roept het ook veel nieuwe vragen, emoties en afwegingen op.

Ik was al wel erg bekend met autisme: mijn partner en zoon hebben beide ook de diagnose en in mijn werk als groepsleerkracht in het speciaal basisonderwijs heb ik er het nodige over geleerd en mee te maken (gehad). Ik wist wel wat het was, ook dat het stereotype Rainman erg erg achterhaald is en dat het een ontzettend breed spectrum is.

Maar nu ik zelf ook de diagnose heb merk ik dat veel mensen een mening of zelfs oordeel hebben over autisme. En dat vind ik lastig merk ik en daarom voel ik sterk de behoefte om als ervaringsdeskundige mijn verhaal te delen.

Wat ik steeds meer besef is dat ik het een drempel vind om mensen te vertellen dat ik ASS heb. Zeker op professioneel gebied, omdat ik de angst voel dat mensen, en vooral ouders van leerlingen me dan niet als een geschikte leerkracht voor hun kind zien. Omdat het toch vaak als een beperking wordt gezien, iemand die niets met emoties of gevoelens kan en die niet sociaal is. Ik vertel wel makkelijk dat ik de diagnose ADD heb. "Dan ben je druk in je hoofd, een beetje dromerig en chaotisch, maar ach, daar heb je pilletjes voor."  Maar Autisme.... Daar kleeft nog steeds een heel negatief vooroordeel aan.

Deze zoektocht en dit proces wil ik graag delen. Het helpt om uit mijn hoofd te komen en mijn gedachten op te schrijven, om zo orde in de chaos aan te brengen. Ik kan het voor mezelf houden, maar door het via een blog te doen, hoop ik anderen mee te nemen in dit proces en misschien gesprekken op gang te brengen.