Spiegel

 Een van de dingen die mijn werk zo mooi en bijzonder maakt is dat je af een toe in de spiegel kijkt. Ik leer elke dag over mijzelf als leerkracht, maar ook als persoon. Zo'n moment had ik afgelopen week na een oudergesprek. De manier waarop deze moeder over haar kind sprak, hun zoektocht voor het welbevinden van dit meisje en mijn struggels met dit meisje afgelopen jaar bracht alles samen, waardoor ik dit kind, maar ook mijzelf, beter heb leren kennen en wat het doet met je omgeving.

Een stil, onzeker, kwetsbaar meisje

Ik heb deze leerling leren kennen als een stil, bangig en kwetsbaar meisje. Het hele jaar heb ik het moeilijk gehad met haar. Haar houding zat in mijn allergie: steeds aangeven dat ze zich niet lekker voelde, buikpijn had, snel in tranen, maar niet kunnen aangeven waar het vandaan kwam of wat ze nodig had.

Elke week weer buikpijn over de weektaak, terwijl ze deze altijd ruim binnen de tijd keurig af had.

Ouders die vaak aangaven dat ze het niet fijn vond op school, ik ging te snel, was te streng en vorig jaar was het beter.

Ik deed steeds mijn best om begripvol te zijn, naar haar en haar ouders, wilde haar geruststellen, zorgen dat ze het naar haar zin had. Stiekem wilde ik haar ook graag een figuurlijke schop onder de kont geven; kom op, niet zo piepen je kunt het, er is geen reden om zo onzeker en gespannen te zijn.

Aan haar resultaten was niets te zien; ze deed het goed, ging vooruit en kon het allemaal prima.

Gesprekken met ouders

Gedurende het jaar heb ik een aantal gesprekken met haar ouders gehad. Hieruit bleek dat zij het eigenlijk ook niet wisten waar het aan zou kunnen liggen. Ze heeft de diagnose autisme en ze doen hun best om alle prikkels zoveel mogelijk te beperken en verwachten dat ook van school. Natuurlijk zagen zij ook in dat we dat zoveel mogelijk probeerden, maar je nou eenmaal met een diverse populatie te maken hebt in het SBO en niet voor haar alles weg kunt houden. Ook gaven ze aan dat ze ook zagen dat ik mijn best deed en probeerden haar zoveel mogelijk te ondersteunen en hielden korte lijntjes met mij. Toch bleef ze een gespannen indruk houden en gaven ouders aan dat ze steeds meer teruggetrokken en gespannen overkwam en dat ze op zoek gingen naar coaching.

Het laatste gesprek

Deze leerling was deze week afwezig vanwege een positieve coronatest. Ouders vertelden dat ze nu helemaal opbloeide en ook haar creativiteit weer terug was. Ze was alleen met moeder, die thuis aan het werk was en weinig tijd voor haar had, haar broertje was wel gewoon naar de opvang. Dus: niemand stelde eisen of had verwachtingen, niets moet en ze mocht het op haar tempo doen. Op sociaal gebied wilde niemand iets van haar en ook lag er geen druk op het tempo waarop ze dingen deed of de manier waarop ze het deed; ze kwam tot rust en bloei.

Complete puzzel

Dat maakte dat in een keer de puzzelstukjes op zijn plek begonnen te vallen: het ging er niet om dat ze het werk niet kon of aankon, maar de manier waarop het moest gebeuren, het feit dat iets moet en je te maken hebt met een klas vol kinderen waar je wel prima mee overweg kunt, maar die allemaal iets van je willen of verwachten, maar je eigenlijk niet precies weet wat. Alles overkomt haar met het idee dat ze er geen grip op heeft. En dat veroorzaakt spanning. Geen echte buikpijn, maar een algeheel niet lekker gevoel.

Heel herkenbaar

Afgelopen weekend moest er bij mij in huis veel gebeuren: huishouden, was, boodschappen, de tuin. Mijn man was vol goede moed begonnen maar ondanks dat ik medicatie had ik genomen wilde het bij mij niet lukken. En daar was het, ook bij mij: buikpijn, een niet fijn gevoel en huilen. Er moest van alles, op een tempo dat niet van mij was en ik had het overzicht niet en wist niet waar te beginnen.

Mijn moeder kwam die middag op de koffie en met haar had ik het hierover en zij vertelde mij dat ik dat vroeger ook exact zo had. Als er iets moest, was er spanning, buikpijn boos/ verdriet. Zij wist dan niet zo goed wat ze er mee aan moest en had dan ook zo iets van: "kom op, doe het nou maar gewoon."

Fijn dat we die middag dan ook samen de tuin aan hebben gepakt en deze nu ook weer toonbaar is. 

Zo kwam ik tot de conclusie dat ik meer op deze leerling lijk dan ik had beseft en ik haar eigenlijk heel goed begrijp. Wat niet maakt dat ik goed weet hoe ik er mee om moet gaan, in de klas moeten nou eenmaal ook soms dingen gewoon op tijd af.

Maar dat het een mooie spiegel is, dat is zeker. Weer geleerd waarin mijn eigen autisme zich onder andere uit en ook hoe het soms kan overkomen op anderen. Wat weer maakt dat ik vind dat ik er open over moet zijn, waar dit vandaan komt, zodat er meer begrip in mijn omgeving kan komen.

Wat een jaar...

 Ik realiseerde me laatst dat het alweer bijna een jaar geleden is dat ik geschreven heb. En dat terwijl het me eigenlijk zo goed helpt om alles op een rij te zetten. Nu net na een avondwandeling met mijn man, waarbij we (weer) allemaal goede voornemens hebben gemaakt, voel ik dat het tijd wordt om alles weer op een rij te zetten, want mijn hoofd was en is een enorme puinhoop die nodig opgeruimd moet worden.

Heftige periode

Dit jaar is een pittig jaar geweest. Mijn vader is in december, toch vrij onverwacht overleden. Dat heeft een heleboel teweeg gebracht en inzichten opgeleverd. Zowel goede en mooie dingen, maar ook (weer) confronterend over mezelf.

Omdat mijn ouders gescheiden waren, kwam de laatste zorg op mijn zus en mij neer. Dat we dan beide zo ver weg wonen maakte het wel moeilijk. We maakten ons zorgen de laatste maand, maar konden vrij weinig betekenen. Door de letterlijke afstand, maar ook door de afstand die mijn vader in stand hield door te ontkennen hoe erg ziek hij eigenlijk was. 

Mijn zus en ik waren erbij toen hij in het ziekenhuis overleed. Dat was mooi, maar erg heftig. Wat ik aan mezelf merkte was dat ik er vrij daadkrachtig onder kon blijven. Ook in de hele nasleep van het geregel viel het me op dat ik in staat was beslissingen te nemen, knopen door te hakken en dingen te regelen. Dat kwam ook doordat ik op school alles uit mijn handen heb laten vallen en alleen maar bezig was met mijn vader en alles wat daarbij komt kijken.

Natuurlijk waren er heftige emoties, maar ik kon prima functioneren. totdat ik na de uitvaart en kerstvakantie weer op school aan de slag moest.

Eén ding tegelijk

Doordat ik zo hals over kop weg moest van school, bleef er veel werk liggen, dat toch nog geregeld moest. Kerstrapporten bijvoorbeeld. De kinderen van mijn groep hadden die nog niet gekregen. Die moesten alsnog, terwijl de rest van de trein van werk in de groep gewoon doorliep. Ik heb dat als een soort van straf ervaren. Het was heus niet zo dat ik door nalatigheid of laksheid de rapporten niet gemaakt had, e
r was iets super heftigs gebeurd en daarbovenop komt dan nog een nasleep van werk.

Ook moesten er nog veel dingen rondom mijn vader geregeld; financiën, een huis dat leeg moet en verkocht, mensen die nog vragen hadden over zaken rondom mijn vader, een beslissing wat je dan met de as wil doen etc etc. Dat was, achteraf gezien, veel te veel. Dingen rondom mijn vader lukten gewoon niet. Als er een vraag kwam, van de bank, de begrafenisondernemer of wie dan ook, voelde ik een blokkade in mijn lijf en hoofd. Hier kan en wil ik niks mee, maar het moet. Gelukkig heeft mijn zus heel veel zaken op zich genomen en is alles zo goed als rond, met nog een paar losse eindjes.

Op school is alles ook weer rechtgetrokken, maar de opleiding voor onderwijskundig ICT-er, waar ik begin schooljaar vol enthousiasme mee gestart was, heb ik stopgezet, mijn leefpatroon is van kwaad tot erger en mijn energieniveau onder het dieptepunt.

Blokkade

Langzaam begin ik dingen in te zien en kan ik beginnen met recht trekken en opruimen. Alleen dingen rondom mijn vader willen nog steeds niet. Telkens als ik iets moet wat daarmee te maken heeft voel ik me boos en heb ik "buikpijn". Tegelijkertijd voel ik een enorm schuldgevoel naar mijn zus toe, omdat ik haar met alles opzadel. Als ik denk: "Dat pak ik wel op" lukt het toch niet om het af te maken en komt het weer op haar neer. 

Het is natuurlijk ook niet zo gek. Het is pas een half jaar geleden dat hij overleed, en Vaderdag komt eraan en zijn verjaardag ook nog, ik zie ertegenop. Zo erg zelfs dat ik het niet voor elkaar krijg om met de kinderen van mijn groep een Vaderdag knutsel te maken. (gelukkig heb ik een heel lieve onderwijsassistente die dat voor me heeft opgepakt). Ik merk steeds meer dat ik hem eigenlijk ontzettend mis, zelfs het gemopper en soms het gezeur. Dat moet ik tijd geven, dat weet ik ook wel en ik moet ook heel nodig mijn zus trakteren op een etentje.

Opruimen

Nu komt steeds meer de wil en ook de drang om op te ruimen. Omdat ik dat helemaal niet zo goed kan, (kom maar eens in mijn kasten kijken...) heb ik daar nu hulp bij van een coach van Authiek. Dat voelt al heel fijn, iemand die eerst erkent dat het niet makkelijk is, maar dan daadkrachtig en vooral praktisch gaat kijken wat er nodig is en hoe dit te realiseren.

Ook merk ik dat ik steeds betere keuzes kan maken rondom gezondheid. ik loop tegen mijn lijf en conditie aan en de wil is er nu echt om uit de slachtofferrol te komen en de touwtjes weer zelf in handen te nemen en verantwoording te nemen voor de keuzes die ik zelf gemaakt heb.

Nu ik langzaam weer naar boven krabbel uit een dal besef ik dat dat dieper was dan ik dacht en ik niet in de gaten had dat ik erin zat. Maar, langzaam maar zeker kom ik hier ook weer uit..