Ik was flexibel... toch?

 Vandaag ben ik weer eens enorm tegen mezelf aangelopen. BAM, zo tegen een muur van a-flexibiliteit (weet niet of dat een goed Nederlands woord is).

Nieuw schooljaar in aantocht

Het zit zo: dit schooljaar loopt op zijn eind, en dan komt onherroepelijk een nieuw schooljaar met een nieuwe groep kinderen om de hoek kijken. Voorgaande jaren was het zo dat je je voorkeuren mocht aangeven en at dan de schoolleider de knoop doorhakte. Heel spannend en soms oke, soms niet. Vaak moest ik dan tot de herfstvakantie wennen aan mijn nieuwe groep, daarna had ik mijn draai gevonden en ging het lekker. Dit schooljaar ging het anders: Er werden units ingedeeld en met je unit en je schoolleider kijk je dan welke groep het best past bij welke leerkracht. Heel fijn dat je inspraak hebt en voor de kinderen de best passende leerkracht vindt.

Afgelopen jaar

Afgelopen jaar was een bijzonder jaar. Zeker ook door de corona en de lockdown. Ik heb een zeer diverse groep, zowel didactisch, sociaal emotioneel en qua "stoornissen". Ik heb nu autisten, ADHD-ers met en zonder medicatie, TOS-sers, chromosoom afwijking, hechting en alles daartussen. . Vooral die hechting heeft me heel wat gekost dit jaar, maar nu heb ik die band en levert me heel veel op. Ik geef mezelf niet snel een compliment, maar met deze leerling en haar moeder heb ik grote stappen gemaakt, wat me heel veel voldoening geeft. Maar halverwege het schooljaar heeft de combinatie van de heftigheid van deze groep en de uitkomst van mijn onderzoek en diagnose me op de rand van een burn-out gebracht en ben ik tijdelijk een dag minder gaan werken. Een bewogen jaar dus met veel heftige emoties en weinig rust (voor zover je dat kunt hebben in het onderwijs).

Spanning

De afgelopen twee weken had ik erg veel spanning, wat bij mij meteen op mijn darmen slaat. Eerst gooide ik het nog op buikgriep, maar achteraf gezien was dit allemaal spanning voor de ontknoping: Wat ga ik doen volgend jaar. Om mezelf te ontzien van die spanning heb ik onbewust al een plan in mijn hoofd gemaakt. Ik zou die ene groep doen, in dat lokaal. Het plaatje was rond (in mijn hoofd). Ik had al gekeken naar individuele kinderen, al af een toe een praatje met ze gemaakt en ik was al hun nieuwe juf.

Ontknoping

En dan komt dat langverwachte moment. Met mijn unit en schooleider worden de groepen besproken. Ik luister eigenlijk maar half, want ik wist toch al wel wat ik ging doen volgend schooljaar. Maar een andere collega zag die groep ook wel zitten en tot overmaat van ramp zei de schoolleider dat ze verrast was door mijn keuze omdat ze mij eigenlijk vond passen bij groep x. Ik had die groep niet eens meegenomen in mijn afwegingen, het paste niet in mijn plaatje. Kortsluiting, tilt, implosie.  Dit werd opgevangen door mijn schoolleider en zij stelde voor om het gesprek even te parkeren, de groepen die zeker bemand konden worden al toe te wijzen en met mij en mijn collega even te gaan zitten.

Ontlading

Ik had op dat moment een dot watten in mijn hoofd, kon niet meer denken en werd emotioneel. Toen ik een moment naar buiten ben gelopen om een en ander te overdenken kwam het besef. Ik ben boos op mezelf, op mijn beperking, mijn autisme kwam heel hard aan. Dit was het dus weer, spanning, ontlading, rechtlijnig denken en niet om kunnen gaan met een ander idee. Ik was helemaal leeg, moe, emotioneel. Het besef kwam hard binnen: Dit gaat niet om die groep kinderen of die collega's, dat ik dat niet wil of kan, dit gaat om het besef dat mijn systeem zo werkt en op dat moment is autisme een handicap, iets was de dingen heel moeilijk maakt en veel energie vreet.

Rust

Het gesprek dat daarop volgde was heel fijn. Ik heb aangegeven dat ik het fijn zou vinden dat als men al een idee had waar ik zou passen, ik in dat proces meegenomen zou worden, zodat het niet als een verassing komt en ik die optie ook open kan houden. Er is heel mooi onderbouwd waarom deze groep voor mij: Een rustig clubje, zonder uitgesproken gedragsuitspattingen, fijne ouders waar goed mee te communiceren valt, kortom er wordt mij rust gegund. En dat maakt mijn werkplek zo fantastisch, mensen die met je meedenken en het je gunnen dat je op je best kunt functioneren. Collega's waar ik me veilig voel om open te zijn over het waarom van een reactie en een schoolleider die het allerbeste met je voor heeft en met je mee wil denken.💝

Explosiegevaar

 Ik was het verslag van mijn diagnose nog eens na aan het lezen, en daar stond een opmerking van mijn moeder in: "Silvia is net een potje dat langzaam volloopt en ineens ontploft." 

Dat vond ik een heel mooie omschrijving van wat er vaak gebeurd, in verschillende situaties, in verschillende heftigheden.

Vechten

Ik ben niet iemand die vecht, Ik heb zelfs een beetje angst voor geweld, maar de heftigste reactie van mijn potje dat overliep was toch een rechtse op iemands neus. Dat was eens, en daarna nooit meer. Dat was toen ik een kaar of 15 was denk ik. Ik zat op jazzballet, in de wedstrijdgroep. Ik was niet meer de slankste en daar wel mee bezig. We hadden pakjes, die lekker strak zaten en niets verhulden, en één van de meiden van die groep, waar ik toch al niet zo veel mee had, stond al de hele dag: "kijk eens wat ik dik ben, oh, wat heb ik een dikke kont in dit pakje, oh nee, ik ga echt niet het podium op zo." In de periode daarvoor viste ze ook heel vaak naar complimenten en wilde ze graag in de schijnwerpers staan, dus mijn "Potje" voor haar was redelijk vol. Ook was het een wedstrijd, dus spanningen, harde muziek, lichteffecten en hete kleedkamers, volgepropt met kakelende meiden. Toen ik in de kleedkamer reageerde met: "Ja inderdaad, je bent net een dik varken", wat natuurlijk niet heel netjes van mij was, reageerde ze heel boos en verontwaardigd. Dat was het moment dat mijn "potje" ontplofte en ik haar een beuk op haar neus gaf. Iedereen flabbergasted: "waar kwam dat opeens vandaan. ook veel mensen boos op mij, want het was wel een heel overtrokken reactie. Ja, op dat incident wel, maar het potje was wel al behoorlijk vol......

Kleinere explosies

Zo heftig als hier boven was het daarna nooit meer, maar het komt wel nog vaak voor dat ik opeens heel boos word om eigenlijk niks.

Een recenter voorbeeld was toen we van alles gepland hadden; we zouden ergens gaan lunchen, mijn moeder kwam langs en daarna gezellig de stad in. Maar het huis was een troep, dus voordat mijn moeder kwam moest er nog opgeruimd worden, iets waar ik echt een hekel aan heb, het was warm weer, het restaurant dat we bedacht hadden was vol en dus de stad in om te gaan lunchen. Ik liep al behoorlijk gespannen en toen er aangegeven werd dat we ook wel thuis een broodje konden eten, was dat de druppel. Ik werd echt heel boos. Iedereen valt stil en reageert beduusd. "Daar hoef je toch niet zo boos over te worden? Je reactie is echt wel overdreven" en dat maakt me dan nog bozer. En waarom? omdat ik op dat moment zelf ook niet weet waarom ik zo boos word, maar die emotie wel echt voel. Voor mij voelt het niet overdreven, maar kan er moeilijk over praten, omdat ik het zelf niet begrijp.

In de klas

In de klas gebeurd dit ook. Maar lang niet zo heftig als thuis of met vertrouwde mensen. In de ochtend start ik altijd vol goede voornemens. Ik beloon positieve dingen en negeer zoveel mogelijk negativiteit. Soms lukt dat, soms niet. Dan betrap ik me op het eind van de dag dat ik sta te mopperen, ook op kinderen die dat eigenlijk niet verdienen. Gelukkig herken ik dat bij mezelf en kan ik me meestal weer herpakken. Als het echt teveel wordt kan een collega even inspringen en kan ik even een time-out nemen. Ik vond (en eigenlijk nog wel, al wordt het minder) me daardoor een minder goede leerkracht dan collega's om me heen, jonge meiden die de hele dag vol energie voor de klas staan en op het eind van de dag nog energie hebben om een lolletje te maken met de kinderen of in de pauze mee te voetballen. Vaak denk ik dat ik mijn groep te kort doe, omdat ik dat niet in me heb. Inmiddels weet ik wel dat ik andere kwaliteiten heb, en ik krijg dagelijks, ja het mag eigenlijk niet in verband met corona, knuffels van de leerlingen. Dat maakt het dan weer goed. Maar soms wordt het me toch teveel, die twijfels aan mezelf, ook omdat, tot voor kort, niet begreep waarom ik niet zo kon zijn zoals mijn collega's.

Medicatie

Ik slik sinds twee maanden ritalin voor mijn ADD. Dit helpt ook om prikkels te nuanceren en dat mijn potje minder snel volloopt. Mijn voornemen om positief te blijven houd ik meestal vol. De kinderen merken het ook: : Juf je bent vrolijker de laatste tijd." Natuurlijk is het geen wondermiddel, en helpt het niet tegen alles, maar ik ben er blij mee en het levert me veel op. Blijere juf, blijere kinderen, nog meer knuffels.

Sorry....

 In mijn laatste gesprek met mijn psycholoog heb ik vooral een monoloog gehouden over wat me stoorde aan bepaalde mensen. Ze heeft geduldig geluisterd, af en toe een vraag tussendoor gesteld, waardoor ik weer verder kon met mijn monoloog. Aan het eind vatte ze samen: "Ik merk een heleboel boosheid. Laten we het daar de volgende keer eens over hebben."

Dat maakte meer in me los dan ik had bedacht. Ik ben er al de hele week druk mee in mijn hoofd. Waar ben ik dan zo boos over? Na een gesprek (of eigenlijk weer een monoloog) met mijn partner maakte hij de opmerking: "dus je bent eigenlijk boos op de wereld?" Mijn reactie was als door een bij gestoken: "natuurlijk niet!" maar na een paar seconden daalde het besef in: eigenlijk toch wel.

Ik kan moeilijk tegen oneerlijkheid, en laten we eerlijk wezen; de wereld barst van oneerlijkheid. Maar als ik daar heel diep in zou duiken, wat ik wel eens doe, dan zijn dat hele donkere dagen. Dat houd ik dus meestal af.

Ik zoek het dichter bij mezelf en kom tot de conclusie dat één van de dingen waar ik vaak boos over ben is dat ik de neiging heb om me overal voor te moeten verantwoorden en excuses aanbieden.  De gedachten en dingen die ik doe, mogen er niet zijn ofzo. Ook dit kost heel veel energie:

Heb ik weinig energie doordat er veel prikkels waren die dag, zoals eigenlijk altijd na een werkdag en na feestjes etc: sorry dat ik zo moe ben. 

Op feestjes ben ik niet zo aanwezig omdat ik over koetjes en kalfjes praten moeilijk vind of moeite heb om tussen 3 gesprekken me te focussen op 1 gesprek: Sorry dat ik ongeïnteresseerd overkom.

Ik rook. Al zo vaak zeg ik dat ik echt ga stoppen, maar dat wil ergens niet lukken, omdat ik dat eigenlijk nog niet voor mezelf wil. Sorry dat ik rook en niet sterk genoeg ben om te stoppen.

Ik ben niet zo gezellig vandaag, omdat dingen niet helemaal gaan zoals ik ze bedacht had, .Sorry dat ik chagrijnig ben.

Ik heb geen zin om te wandelen of ergens heen te gaan omdat ik na een week werken het eigenlijk heel fijn vind om even niets te hoeven. Sorry dat ik zo ongezellig ben.

Ik zing graag en moet wel eens oefenen, maar mijn man en vooral zoon vinden dat vaak niet prettig omdat ze beiden erg gevoelig zijn voor geluidsprikkels: Sorry dat ik lawaai maak.

Ik stuur iemand een berichtje of mail en ik krijg niet binnen 5 minuten antwoord waardoor ik ga twijfelen of de boodschap wel aardig was of gepast en dit bericht dan heel vaak ga teruglezen: Sorry dat ik gespannen ben

Ik ben druk met mijn eigen dingen, gezin werk en zit thuis vanwege corona waardoor ik mensen minder zie en dan vergeet iets van met te laten horen terwijl ik dat echt wel wil: Sorry voor mijn radiostilte

Ik ben nogal chaotisch en knoei vaak met dingen. Opruimen is niet mijn sterkste kant en schoonmaken al helemaal niet. Sorry dat het huis zo rommelig is.

Zo. Even genoeg sorry voor vandaag......

Waarom dit blog?

 Ik heb nog niet zo lang geleden de diagnose ASS en ADD gekregen. Nu zit ik midden in een proces om dit een plek in mijn leven te geven. Of eigenlijk.... te accepteren wie ik ben en te ontdekken hoe ik mijn leven meer balans kan geven.

Nu ik weet waarom ik altijd het gevoel heb gehad anders  te zijn, er niet bij te horen, niet goed genoeg te zijn, waarom dingen altijd moeilijk voelen, geeft dat ergens rust, maar roept het ook veel nieuwe vragen, emoties en afwegingen op.

Ik was al wel erg bekend met autisme: mijn partner en zoon hebben beide ook de diagnose en in mijn werk als groepsleerkracht in het speciaal basisonderwijs heb ik er het nodige over geleerd en mee te maken (gehad). Ik wist wel wat het was, ook dat het stereotype Rainman erg erg achterhaald is en dat het een ontzettend breed spectrum is.

Maar nu ik zelf ook de diagnose heb merk ik dat veel mensen een mening of zelfs oordeel hebben over autisme. En dat vind ik lastig merk ik en daarom voel ik sterk de behoefte om als ervaringsdeskundige mijn verhaal te delen.

Wat ik steeds meer besef is dat ik het een drempel vind om mensen te vertellen dat ik ASS heb. Zeker op professioneel gebied, omdat ik de angst voel dat mensen, en vooral ouders van leerlingen me dan niet als een geschikte leerkracht voor hun kind zien. Omdat het toch vaak als een beperking wordt gezien, iemand die niets met emoties of gevoelens kan en die niet sociaal is. Ik vertel wel makkelijk dat ik de diagnose ADD heb. "Dan ben je druk in je hoofd, een beetje dromerig en chaotisch, maar ach, daar heb je pilletjes voor."  Maar Autisme.... Daar kleeft nog steeds een heel negatief vooroordeel aan.

Deze zoektocht en dit proces wil ik graag delen. Het helpt om uit mijn hoofd te komen en mijn gedachten op te schrijven, om zo orde in de chaos aan te brengen. Ik kan het voor mezelf houden, maar door het via een blog te doen, hoop ik anderen mee te nemen in dit proces en misschien gesprekken op gang te brengen.