Wie ben ik

 Tsja... Dat is een vraag die ik mezelf zo vaak stel.

En nog heb ik er eigenlijk geen helder antwoord op, al kom ik steeds dichter bij.

balletuitvoering 1983.
 Ik ben het meisje met
de blauwe laarsjes.

Mijn verhaal.

Ik ben geboren in 1978 in Sittard. Daar heb ik niet zolang gewoond, al snel verhuisden we naar Stevensweert, een heel klein vesting dorpje aan de Maas in midden Limburg. Daar was mijn omgeving heel beschermd: klein dorp, kleine school, iedereen kent elkaar en ik had een vast groepje vriendinnetjes. Ik hield van muziek en dansen. Niet raar als je vader muziekleraar is, het werd er met de paplepel ingegoten.

Basisschool

De uitdaging voor mij begon toen we verhuisden naar Montfort. Ik kwam terecht in de derde klas (groep 5 tegenwoordig) in een grote groep. Ik had het gevoel dat de leerkracht van die groep mij niet begreep en mij niet mocht. Ze omschreef mij naar mijn ouders toe als een dromerig meisje, dat maar niet oplette en slordig werkte. Ze droeg ook niet echt bij aan mijn plek in de groep, zij accepteerde mij niet, en de groep hoefde dat dus ook niet. De hele rest van de basisschoolperiode bleef ik een buitenbeentje. Ik had wel één of twee vriendinnetjes, maar daar bleef het bij. Uiteindelijk mondde dit uit in pesten. Vooral in de laatste twee jaren van de basisschool. De keuze voor een middelbare school was makkelijk, ondanks het wisselende advies van de leerkrachten op die basisschool. De een vond dat ik huishoudschool moest gaan doen, de ander gaf advies VWO. Het is uiteindelijk HAVO geworden. De schoolrapporten uit die tijd geven ook een heel wisselend beeld. Het thema dat wel steeds consequent terugkomt is slordigheid en dromerigheid.

Middelbare school
De middelbare school werd de school waar de rest van de kinderen uit groep acht, en dan vooral de pesters, niet naar school gingen. een nieuwe start. En zo ging ik mij ook profileren. "Mag ik er niet bij horen? Dan wil ik er ook niet bij horen." Ik ging hoedjes dragen, dr Martins in metallic blauw, verfde mijn haar met henna en droeg tweedehands kleding. Ook op de middelbare school was het terugkerende thema bij ouderavonden: Silvia kan het wel, maar ze doet het niet. Ze droomt weg en maakt haar huiswerk slecht. Dat klopte wel, maar niet omdat ik niet wilde, maar omdat het me niet lukte om huiswerk te plannen. Dingen die "moesten" daar kreeg ik buikpijn van. Ik wil dingen graag op mijn manier en tempo doen. Ook in de "Actiestand komen" was een groot probleem. Zoveel ideeën in mijn hoofd, maar verder dan dat kwamen die ideeën niet.

Wat wel bleef was mijn voorliefde voor dans. Ik had balletles, jazzballetles en gaf op de middelbare school jazzballet aan brugklassers, samen met mijn toen beste vriendin. Veel vriendinnen had ik niet, maar ik was tevreden en had het naar mijn zin op school.

Totdat ik bleef zitten. De rest van mijn klasgenoten en vriendinnen gingen eindexamen doen en het jaar daarna naar allemaal verschillende opleidingen. Mijn ene vriendin naar het conservatorium in Utrecht en mijn andere vriendin naar de dansacademie in Tilburg. Contact houden was moeilijk, want ik zat nog steeds op de HAVO en zij maakten allemaal spannende dingen mee. Het verwaterde al snel, ook door mijn onvermogen om contact te houden. Was bezig met mijn eigen dingen: eindexamen, een nieuwe vriend met een heel nieuwe vriendenkring.

Het boerenleven

Ik op mijn paard Radja.
Toen ik wegging van de boerderij
bleef het paard achter,
iets dat ik nog steeds erg vind,
maar het kon niet anders.

Die relatie was verre van standaard. Mijn vriend had samen met zijn vader en broer een gemengd boerenbedrijf; akkerbouw en melkvee.  Ik rolde dus in het boerenleven. Geloof me: "boer zoekt vrouw"; been there, done that. De mensen waar ik tussen terecht kwam waren leuk, gezellig. Ik hoorde er alleen nooit helemaal bij. Ik bleef het "burgermeisje". Zelf vond ik het moeilijk om initiatief te tonen en dus bleef ik een beetje aan de rand van die groep. Toen het allemaal heel complex werd door faillissement van het bedrijf, relatie problemen tussen zijn ouders en nog wat dingen, kon ik dat eigenlijk allemaal niet meer aan. Ik had inmiddels ook mijn PABO diploma gehaald en wilde graag aan het werk. Het werd, en vooral ik werd, er niet gezelliger op en al gauw had hij een ander, wat iedereen wist, behalve ik. Eigenlijk had ik toen mijn eerste burn-out, achteraf gezien. Ik wilde iemand zijn wat ik niet waar kon maken en het "erbij willen horen" eiste zijn tol.

Nieuwe start.

Dat maakte dat ik weg wilde uit Limburg, weer een nieuwe start, ergens helemaal opnieuw beginnen. Zo kwam ik terecht in Veenendaal. Daar was een vacature voor een kleutergroep en het maakte mij niet uit waar in Nederland, al was het op Texel, ik zou gaan wonen, maar weg uit Limburg stond als een paal boven water.

Ik kwam terecht op een heel leuke basisschool met leuke collega's. Maar al snel werd dit wel heel veel. Ik had geen eigen groep, werkte met twee collega's samen, dus kon niet helemaal op mijn eigen manier lesgeven en het inburgeren kostte ook veel energie. Want, je bent jong en dus moet je uitgaan op zaterdagavond. Het is mij nog steeds niet duidelijk waarom dat zo laat pas moet beginnen. Als we om half 12 of later in het danscafé aankwamen wilde ik eigenlijk direct alweer naar huis. Veel te druk, heet en lawaai. Maar ja, je kon pas met goed fatsoen rond 3 uur naar huis.

De tweede burn-out liet dan ook niet lang op zich wachten. De arbo-arts vond ook dat ik in therapie moest gaan, om mijn pest verleden te verwerken, want daar werd alles naar gelinkt: het er niet bij horen, het gevoel niet goed genoeg te zijn, mijn zelfvertrouwen. 

Therapie

Toen volgde een periode van therapie. EMDR voor trauma verwerking, groepssessies voor het oefenen in een groep (het meest vreselijke wat ik ooit heb moeten doen, over trauma's gesproken) en uiteindelijk individuele sessies bij een oudere dame in Zeist. Zij vertelde dat ik gewoon introvert was en me niet moest spiegelen aan de mensen om me heen. Ik was wie ik was en dat moest ik accepteren. Ik had nooit het gevoel dat ik tot de kern van iets kwam, maar liet het er maar bij, omdat het toch niet zoveel hielp.

Nieuwe relatie

Intussen kwam ik mijn huidige man tegen via het internet. Het klikte meteen, we begrepen elkaar, voelden elkaar aan en konden onszelf zijn bij elkaar. Toch verliep deze relatie niet meteen vlekkeloos. Ik vond ook dat er "rare dingen" waren. Waarom had hij een kleine vriendenkring en weinig relaties gehad? Waarom was er iets van afstoten zodra het serieus werd? Toch werd het na een paar jaar knipperlicht toch serieus en gingen we samenwonen in Utrecht.

We kregen een prachtige zoon in 2010 en trouwden in 2011. Al snel liep mijn man vast door verlies van zijn baan door de crisis, een verbouwhuis dat we eigenlijk niet aan konden. Na een zoektocht werd bij hem de diagnose ASS en ADD vastgesteld en vielen veel dingen op hun plek. Ook onze zoon kreeg als snel de diagnose ASS en later ADHD. Hij ging vanaf groep één naar net SO en zat erg op zijn plek.

En ik?

Maar ik.... Ik bleef vastlopen. Ook in mijn nieuwe werk in Utrecht op het SBO. Ik hou van mijn werk, het is mijn passie geworden, maar toch, ergens lukken dingen steeds niet. Veel moe, werk dat boven mijn hoofd groeit, spanningen in onze relatie, nog steeds dat buitenbeentje overal. Toen ik maar weer naar de huisarts ging met deze klachten kwam voor het eerst het idee dat ik misschien ook wel autisme zou kunnen hebben. Eerst lacht ik dat idee weg. Ik? nee natuurlijk niet, ik was flexibel, sociaal, werkte in het onderwijs wat echt geen baan zonder prikkels of onverwachte dingen is en dat ging me toch goed af? Maar toch....

Toch maar het onderzoek aangegaan en al snel kwam het verlossende antwoord: Ja ik heb autisme en ADD. En nu moet dat een plek krijgen. Verandert dat iets aan wie ik ben? Nee natuurlijk niet. Maar een diagnose geeft handvatten om grip te krijgen op alle onbeantwoorde vragen. Het is een proces en een zoektocht om het plek te geven en mijn leven anders in te richten. Want dat is nodig, anders blijf ik in deze spiraal vastzitten.

 Deze zoektocht deel ik graag met jullie in dit blog.