Spiegel

 Een van de dingen die mijn werk zo mooi en bijzonder maakt is dat je af een toe in de spiegel kijkt. Ik leer elke dag over mijzelf als leerkracht, maar ook als persoon. Zo'n moment had ik afgelopen week na een oudergesprek. De manier waarop deze moeder over haar kind sprak, hun zoektocht voor het welbevinden van dit meisje en mijn struggels met dit meisje afgelopen jaar bracht alles samen, waardoor ik dit kind, maar ook mijzelf, beter heb leren kennen en wat het doet met je omgeving.

Een stil, onzeker, kwetsbaar meisje

Ik heb deze leerling leren kennen als een stil, bangig en kwetsbaar meisje. Het hele jaar heb ik het moeilijk gehad met haar. Haar houding zat in mijn allergie: steeds aangeven dat ze zich niet lekker voelde, buikpijn had, snel in tranen, maar niet kunnen aangeven waar het vandaan kwam of wat ze nodig had.

Elke week weer buikpijn over de weektaak, terwijl ze deze altijd ruim binnen de tijd keurig af had.

Ouders die vaak aangaven dat ze het niet fijn vond op school, ik ging te snel, was te streng en vorig jaar was het beter.

Ik deed steeds mijn best om begripvol te zijn, naar haar en haar ouders, wilde haar geruststellen, zorgen dat ze het naar haar zin had. Stiekem wilde ik haar ook graag een figuurlijke schop onder de kont geven; kom op, niet zo piepen je kunt het, er is geen reden om zo onzeker en gespannen te zijn.

Aan haar resultaten was niets te zien; ze deed het goed, ging vooruit en kon het allemaal prima.

Gesprekken met ouders

Gedurende het jaar heb ik een aantal gesprekken met haar ouders gehad. Hieruit bleek dat zij het eigenlijk ook niet wisten waar het aan zou kunnen liggen. Ze heeft de diagnose autisme en ze doen hun best om alle prikkels zoveel mogelijk te beperken en verwachten dat ook van school. Natuurlijk zagen zij ook in dat we dat zoveel mogelijk probeerden, maar je nou eenmaal met een diverse populatie te maken hebt in het SBO en niet voor haar alles weg kunt houden. Ook gaven ze aan dat ze ook zagen dat ik mijn best deed en probeerden haar zoveel mogelijk te ondersteunen en hielden korte lijntjes met mij. Toch bleef ze een gespannen indruk houden en gaven ouders aan dat ze steeds meer teruggetrokken en gespannen overkwam en dat ze op zoek gingen naar coaching.

Het laatste gesprek

Deze leerling was deze week afwezig vanwege een positieve coronatest. Ouders vertelden dat ze nu helemaal opbloeide en ook haar creativiteit weer terug was. Ze was alleen met moeder, die thuis aan het werk was en weinig tijd voor haar had, haar broertje was wel gewoon naar de opvang. Dus: niemand stelde eisen of had verwachtingen, niets moet en ze mocht het op haar tempo doen. Op sociaal gebied wilde niemand iets van haar en ook lag er geen druk op het tempo waarop ze dingen deed of de manier waarop ze het deed; ze kwam tot rust en bloei.

Complete puzzel

Dat maakte dat in een keer de puzzelstukjes op zijn plek begonnen te vallen: het ging er niet om dat ze het werk niet kon of aankon, maar de manier waarop het moest gebeuren, het feit dat iets moet en je te maken hebt met een klas vol kinderen waar je wel prima mee overweg kunt, maar die allemaal iets van je willen of verwachten, maar je eigenlijk niet precies weet wat. Alles overkomt haar met het idee dat ze er geen grip op heeft. En dat veroorzaakt spanning. Geen echte buikpijn, maar een algeheel niet lekker gevoel.

Heel herkenbaar

Afgelopen weekend moest er bij mij in huis veel gebeuren: huishouden, was, boodschappen, de tuin. Mijn man was vol goede moed begonnen maar ondanks dat ik medicatie had ik genomen wilde het bij mij niet lukken. En daar was het, ook bij mij: buikpijn, een niet fijn gevoel en huilen. Er moest van alles, op een tempo dat niet van mij was en ik had het overzicht niet en wist niet waar te beginnen.

Mijn moeder kwam die middag op de koffie en met haar had ik het hierover en zij vertelde mij dat ik dat vroeger ook exact zo had. Als er iets moest, was er spanning, buikpijn boos/ verdriet. Zij wist dan niet zo goed wat ze er mee aan moest en had dan ook zo iets van: "kom op, doe het nou maar gewoon."

Fijn dat we die middag dan ook samen de tuin aan hebben gepakt en deze nu ook weer toonbaar is. 

Zo kwam ik tot de conclusie dat ik meer op deze leerling lijk dan ik had beseft en ik haar eigenlijk heel goed begrijp. Wat niet maakt dat ik goed weet hoe ik er mee om moet gaan, in de klas moeten nou eenmaal ook soms dingen gewoon op tijd af.

Maar dat het een mooie spiegel is, dat is zeker. Weer geleerd waarin mijn eigen autisme zich onder andere uit en ook hoe het soms kan overkomen op anderen. Wat weer maakt dat ik vind dat ik er open over moet zijn, waar dit vandaan komt, zodat er meer begrip in mijn omgeving kan komen.