Dus.... ik heb autisme
Mijn proces naar acceptatie van mijn diagnose
dinsdag 28 juni 2022
Spiegel
maandag 13 juni 2022
Wat een jaar...
Heftige periode
Eén ding tegelijk
r was iets super heftigs gebeurd en daarbovenop komt dan nog een nasleep van werk.
Blokkade
Opruimen
dinsdag 26 oktober 2021
Chaos, die dicht onder de oppervlakte op de loer ligt
Mijn werk als leerkracht in het SBO (Speciaal Basis Onderwijs) vraagt veel van mij. Aan het eind van een werkdag is er weinig energie over om nog iets te doen aan sport of andere bezigheden, de koek is echt op en zeker op vrijdag als de volle werkweek erop zit. Het is een baan waar geen dag hetzelfde is; denk aan de promotie slogan: "leraar, elke dag anders" en dat is zeker zo. De dagen hangen aan elkaar van onvoorspelbaarheden; hoe komen de kinderen binnen, hoe is het weer (jazeker, dat heeft invloed op de dag en het gedrag van de kinderen), is er een collega ziek, valt het internet uit vandaag etc. Maar ook een baan met heel veel externe prikkels, vooral geluid. Heel lang heb ik gedacht dat vooral die laatste me het meeste energie kostten, maar sinds kort vallen dingen op hun plek en weet ik waarom ik na een dag werken helemaal op ben, en ja, ik durf te beweren, meer dan een "neuro typische" leerkracht.
Tot de Herfstvakantie
Objectieve observatie
Een goede dag
Chaos op de loer
Ander werk?
Als het een periode niet zo lekker gaat denk ik wel eens na over een carrière switch. Leerkrachten in het basisonderwijs met autisme kom je ook niet zo vaak tegen (Ik heb ze in elk geval nog niet gevonden, dus mocht je er een zijn, ik zou graag ervaringen willen delen!), dus de vraag of dit werk wel passend is steekt steeds vaker de kop op. Minder gaan werken kan even niet financieel gezien en wil ik eigenlijk ook niet omdat ik dan minder controle over mijn groep heb, dus dat is geen optie.
Maar nu ik steeds meer begrijp wat mijn werk zo pittig maakt komt het besef dat dit wel aan te leren is, of in elk geval mee om te leren gaan is. Als het de prikkels zouden zijn die het energielek veroorzaakten zou ik serieus moeten overwegen of een andere keuze niet beter was, want je kunt de kinderen nu eenmaal niet uitzetten. Maar nu ik steeds beter begrijp dat het in iets anders zit, begrijp ik ook steeds beter hoe ik het beter behapbaar kan maken voor mezelf. Dat is een fijn gevoel, dat is iets wat ik zelf kan, maar waar ik ook hulp bij kan vragen als dat nodig is.
Wat ook fijn is, dat ik steeds meer erkenning krijg. Mensen beseffen dat het hard werken is. Ja, werken in het onderwijs is voor iedereen hard werken, maar het kost mij net even iets meer.
Ook heb ik dat zelf geaccepteerd en probeer ik door de week minder te plannen en naar mezelf te luisteren: als ik echt te moe ben, zeg ik die koor- of band repetitie af en zorg ik dat ik oplaad zodat ik de volgende dag uitgerust voor de groep kan staan.
Ondanks dit, kan ik me geen leuker en dankbaarder werk voorstellen
en dat maakt heel veel weer goed!
maandag 4 oktober 2021
HSP en Autisme
De term HSP triggert me. Het roept negatieve gevoelens bij me op. Dat heeft te maken denk ik dat ik vaak mee maak, als leerkracht maar ook in persoonlijke omgeving, dat het wordt gebruikt als excuus voor gedrag bij kinderen. Om mijn eigen (voor) oordeel te onderzoeken ben ik gedoken in de kenmerken van beide en tot mijn verbazing kon ik niet zo gek veel verschil ontdekken...
spectrum
Autisme is een spectrum. Dus geen enkele autist is hetzelfde. Het is ook een heel breed spectrum. Colette de Bruin noemt het de "streepjescode van autisme." Iedere autist heeft zijn eigen, unieke streepjescode met kenmerken van autisme. Zo heeft de ene autist meer kenmerken, "streepjes" op het gebied van prikkelverwerking, en de ander op het gebied van sociale contacten bijvoorbeeld. Ook mensen zonder de diagnose ASS kunnen kenmerken van autisme hebben, maar om de diagnose te krijgen moeten er meerdere kenmerken op je streepjescode staan. Ook andere factoren bepalen hoe autisme zich uit, bijvoorbeeld de hoogte van het IQ, het geslacht en de omgeving waarin iemand opgroeit. Dit alles maakt dat "de autist" niet bestaat en wat voor de ene persoon van toepassing is, hoeft dat niet te zijn voor de ander.
Empathie
Een van de kenmerken van autisme zou zijn dat mensen met autisme zich niet kunnen inleven in de gevoelens van een ander. Dit werd beschreven met de Theory of Mind, oftewel ToM. Mensen met autisme zouden dus een beperkte ToM hebben, waardoor ze zich minder kunnen inleven in wat de ander denkt of voelt. (bron: wikipedia). Deze therie maakte dat ik heel lang niet gedacht heb aan autisme bij mezelf. Ik kan me wel inleven in de emoties van een ander en kan ook gezichtsuitdrukkingen lezen. Nadat ik de diagnose ASS kreeg ben ik er meer over gaan lezen, en onder andere Bianca Toeps en Sylvia Stuurman beschrijven in hun boeken dat de theorie achterhaald is. Mensen met autisme bekijken de wereld anders, waardoor de vragen die worden gesteld bij het onderzoek anders geïnterpreteerd worden door de autist en er een ander antwoord komt dan verwacht (bron: maar je ziet er helemaal niet autistisch uit en Autisme is geen puzzel) Op de streepjescode terugkomend is dit dus ook voor elke persoon met autisme anders.
Intense world theory
De intense world theory (Markam, Markam en Rinaldi 2007) gaat ervan uit dat er bepaalde neurale netwerken in het brein van mensen met ASS hyperactief zijn. Dit zorgt voor een hoge waarneming, hoge aandacht, extreem geheugen en hyper emotionaliteit. Dit zorgt ervoor dat sommige mensen met ASS de omgeving zo intens ervaren dat ze zich ervoor afsluiten, waardoor sociale situaties vermeden worden of zich eruit terugtrekken (bron: dokterbosman.nl). Ik herken mezelf wel in deze theorie. Ik voel situaties snel aan, of er een spanning hangt, of mensen oprecht zijn of niet. Onder andere dit maakt grotere gezelschappen erg vermoeiend en sluit ik mezelf wel eens af zodat het lijkt alsof ik niet meer reageer.
HSP kenmerken
Ik heb gezocht naar de kenmerken voor HSP of hoog gevoeligheid. De meest voorkomende kenmerken die ik tegenkom op diverse websites zijn:
- prikkelgevoelig
- moeite met veranderingen
- slecht tegen lawaai en harde geluiden kunnen
- de sfeer in een groep aanvoelen
- behoefte aan rust en regelmaat
- moeite met keuzes maken en beslissingen nemen
- veel piekeren
- meer dan gemiddeld geraakt door kunst en of muziek
- je ervaart de stemming van een ander en wordt hierdoor beïnvloed
- je neemt veel details waar.
Verschil met Autisme
Wat is dan toch dat verschil met autisme volgens de HSP experts? Wat ik steeds tegenkom heeft weer te maken met die ToM. Autisten kunnen zich niet, of verminderd inleven in de emoties en gevoelens van een ander. Verder is het belangrijke verschil dat Autisme wel een officiële diagnose volgens de DSM is en HSP niet. Verder zouden hoog gevoelige mensen een stuk creatiever zijn dan mensen met autisme, maar ook dat herken ik niet, ik heb ooit op de kunstacademie gezeten en word door mijn omgeving als erg creatief gezien, ook in het bedenken van oplossingen.
Mijn conclusie
Als ik dit zo naast elkaar zet, en verder lees in alle genoemde literatuur en artikelen kan ik eigenlijk alleen maar vaststellen dat HSP in de streepjescode van autisme valt. Ik zie namelijk geen verschil. Maar goed, ik ben geen deskundige, alleen ervaringsdeskundige. Ik kan mezelf ook HSP noemen als ik de tests doe, maar ik heb toch echt de diagnose ASS gekregen. Het belangrijkste verschil voor mij tussen HSP en Autisme is dat HSP wordt gezien als iets positiefs, iets waar iedereen rekening moet houden en Autisme als iets negatiefs, iets dat niet begrepen wordt en niet zo leuk klinkt als je kind dat "etiketje" krijgt. Ja, dit is een stukje frustratie en ik hoop op mijn manier een beetje bij te dragen om het negatieve imago en de vooroordelen van autisme weg te nemen.
woensdag 18 augustus 2021
Terug naar structuur!
Wat 5 weken geleden zo'n oneindig lange periode leek, is dan toch weer bijna voorbij. Volgende week gaan we weer aan de slag en is de vakantie voorbij. Een vakantie die maar voort leek te slepen, maar eigenlijk stiekem heel productief en zinvol was...
Tijd voor overdenken.
Onze eindconclusie voor een geslaagde vakantie:
- Ik weet graag van tevoren waar ik aan toe ben, dus "last minute" en "we zien wel wat we gaan doen" werkt niet voor mij, dat veroorzaakt een hoop spanning.
- Als ik weet waar we heen gaan en hoelang, dan kan ik een planning maken voor op het vakantieadres, iets wat mijn vader vroeger heel nauwgezet deed en wat ik altijd hel prettig heb gevonden. ook georganiseerde reizen vond ik prettig, omdat het schema en de planning van te voren al duidelijk is.
- actief zijn afgewisseld met ontspanning. Ik hou van lekker buiten bezig zijn, maar ook lekker buiten ontspannen met een boek. Daarvoor mag het niet te warm zijn. Strand vakanties zijn echt niets voor mij. Liever een bosrijk gebied, of bergen.
Verdere overpeinzingen:
In de actiestand.
moeilijke start
Andere mindset
Eind goed, al goed
dinsdag 27 juli 2021
communicatie
Communicatie lijkt op het eerste gezicht geen probleem voor mij, maar is wel een van de dingen die me het meest energie kosten. Omdat mijn "antennes" niet helemaal functioneren ben ik erg druk met nagaan hoe de andere ergens in staat. Omdat ik voor mijn werk in een team werk, waar samenwerken heel belangrijk is, is het fijn dat ik steeds meer achter de oorzaak van "miscommunicaties" kom. Ook in mijn relatie is communicatie een steeds terugkomend onderdeel van misverstanden of spanningen. Want ja, als je allebei autisme hebt, is het voor allebei erg moeilijk en slaan we de plank wel eens volledig mis.
werken in een team
Communicatie in de relatie
al schreef is de vakantie een ding. ook omdat we alle drie in ons gezin behoefte hebben aan structuur en ruimte voor onszelf. En omdat communicatie voor ons alle drie niet ons sterkste punt is, veroorzaakt het nogal eens wat spanningen. Vaak ga ik ervan uit dat het wel duidelijk is wat ik wil of bedoel. Als dat dan niet zo is, of er een reactie komt die ik niet verwachtte of wilde horen, veroorzaakt dat spanning en dus conflict. Ook heb ik een ding met verwachtingen. Vaak heb ik het gevoel dat er iets van me verwacht wordt, maar ik kan dan niet precies beoordelen wat dat dan is. Ik vind het prettig als dingen worden uitgesproken en een opdracht concreet is. Anders ga ik op de ander zitten wachten en dat veroorzaakt dan weer frustratie bij mijn partner. Bijvoorbeeld, als mijn partner aangeeft wel te willen wandelen vandaag, triggert dat bij mij niet meteen een actie. De boodschap is niet concreet: waar, wanneer en met wie ontbreken en vat ik het niet op als iets wat hij wil dat we gaan doen vandaag. Inmiddels leer ik steeds beter door te vragen en veroorzaakt het minder frustraties. Ik wil graag een concreet plan, zodat ik mijn planning daaromheen aan kan passen.
Een plan maken voor een vakantie.
Emotionele antennes.
Tijd voor mezelf.
vrijdag 16 juli 2021
Fijn! Vakantie.........(?)
Het zit er nu echt op, het schooljaar. En dan is het vakantie. Fijn? Nee, nog niet. Eigenlijk zie ik er als een berg tegenop. 5 Weken vakantie, alle tijd, lege (?) tijd, dat is best lang. Mijn hoofd is nog niet zo ver dat ik zin heb in de vakantie, dat vraagt nog wat werk.
Laatste schooldag
Deze laatste dag zou fijn moeten zijn: de kinderen al vrij, wij alle tijd om de school vakantie klaar te maken. En dat vraagt dus afsluiten, opruimen en vooruitdenken. En dat zijn juist dingen die ik niet zo goed kan. Door mijn planning, of eigenlijk het gebrek daaraan, moesten er nog een aantal overdrachten plaatsvinden. Vol goede moed ben ik daaraan begonnen, maar toen in de ochtend al de ene na de andere collega langskwam om een fijne vakantie te wensen, sloeg dat al snel om in frustratie, ergernis en gemopper van mijn kant. Hoe doen anderen dat, dat ze om 11.00 al klaar zijn om het jaar af te sluiten en ik het gevoel heb dat ik nog lang niet zo ver ben, dat ik achter de feiten aanloop.
Klaar?
Rond 13.00 uur is het dan toch zover: eigenlijk ben ik klaar, denk ik. Ergens heb ik nog wel het gevoel dat ik veel dingen vergeten ben, maar ik kan het nu niet meer bedenken: mijn lokaal is aan kant, (vooral veel dingen weggegooid omdat ik ook niet weet wat ik er mee moet), de administratie is voor zover ik kan overzien in orde en bijna alles is overgedragen. Fijn, lekker vakantie dus.
Maar dan komt het besef. Ik hoef niets meer op school. Alle redenen om met niets anders bezig te zijn, na te denken over mezelf en thuis, dingen die ik weggestopt had met het idee dat daar geen tijd voor was, alle uitvluchten om iets te moeten met mezelf, thuis en familie, die zijn er even niet. Dus is er ruimte voor deze dingen om de kop op te steken. En dat komt binnen.
Overlopen
Ik heb een kleine aanvaring met een collega, door de gemoedstoestand van dat moment, en daar voel ik me rot over. Daar was het weer, die emmer die vol zit en iets kleins dat tot heftige reactie leidt. Wat heel fijn is, is dat deze collega weet hoe het zit en al snel is het uitgepraat en komen bij mij alle onderliggende emoties los. Goed en fijn dat dit kan, deze veiligheid er voor mij bij een paar collega's is en de druk van de ketel is. Hierdoor kan ik op een rustige plek alles even op een rij zetten:
- Ik ben op dat moment nog niet klaar in mijn hoofd voor vakantie, ik moet nog een knop omzetten
- Ik zie ertegen op om naar huis te gaan, waar mijn man en zoon ook op kijken tegen een periode zonder structuur, dus daar moeten we eerst mee aan de slag.
- Ik moet aan de slag met mezelf, alle emoties rond diagnose en besef, waar ik wel aan begonnen ben, maar ook vaak heb weggestopt onder het mom van "Dat kan nu niet, ik ben druk met werk" komen nu al boven drijven.
- Ik wil graag sociale contacten aanhalen, maar dat vind ik spannend en kost me energie
- En vooral, ik maak me zorgen om mijn vader, maar dat heb ik ergens niet toegelaten en nu is daar tijd voor om dat wel te doen.
Vakantiestand
Dat is een hoop besef ik, maar steeds meer komt toch weer orde in de chaos in mijn hoofd. Nog een aantal gesprekken met fijne collega's helpen verder om toch een beetje in de vakantie stand te komen en ik kan de stap zetten om de schooldeur achter me dicht te trekken en me dan toch maar over te geven aan 5 weken vakantie.Een fijne zomervakantie? Ja, dat komt, met besef, veel praten en overleggen en vooral de tijd durven nemen en rust inbouwen voor mezelf, echt wel goed.
woensdag 23 juni 2021
Ik was flexibel... toch?
Vandaag ben ik weer eens enorm tegen mezelf aangelopen. BAM, zo tegen een muur van a-flexibiliteit (weet niet of dat een goed Nederlands woord is).
Nieuw schooljaar in aantocht
Het zit zo: dit schooljaar loopt op zijn eind, en dan komt onherroepelijk een nieuw schooljaar met een nieuwe groep kinderen om de hoek kijken. Voorgaande jaren was het zo dat je je voorkeuren mocht aangeven en at dan de schoolleider de knoop doorhakte. Heel spannend en soms oke, soms niet. Vaak moest ik dan tot de herfstvakantie wennen aan mijn nieuwe groep, daarna had ik mijn draai gevonden en ging het lekker. Dit schooljaar ging het anders: Er werden units ingedeeld en met je unit en je schoolleider kijk je dan welke groep het best past bij welke leerkracht. Heel fijn dat je inspraak hebt en voor de kinderen de best passende leerkracht vindt.
Afgelopen jaar
Afgelopen jaar was een bijzonder jaar. Zeker ook door de corona en de lockdown. Ik heb een zeer diverse groep, zowel didactisch, sociaal emotioneel en qua "stoornissen". Ik heb nu autisten, ADHD-ers met en zonder medicatie, TOS-sers, chromosoom afwijking, hechting en alles daartussen. . Vooral die hechting heeft me heel wat gekost dit jaar, maar nu heb ik die band en levert me heel veel op. Ik geef mezelf niet snel een compliment, maar met deze leerling en haar moeder heb ik grote stappen gemaakt, wat me heel veel voldoening geeft. Maar halverwege het schooljaar heeft de combinatie van de heftigheid van deze groep en de uitkomst van mijn onderzoek en diagnose me op de rand van een burn-out gebracht en ben ik tijdelijk een dag minder gaan werken. Een bewogen jaar dus met veel heftige emoties en weinig rust (voor zover je dat kunt hebben in het onderwijs).
Spanning
De afgelopen twee weken had ik erg veel spanning, wat bij mij meteen op mijn darmen slaat. Eerst gooide ik het nog op buikgriep, maar achteraf gezien was dit allemaal spanning voor de ontknoping: Wat ga ik doen volgend jaar. Om mezelf te ontzien van die spanning heb ik onbewust al een plan in mijn hoofd gemaakt. Ik zou die ene groep doen, in dat lokaal. Het plaatje was rond (in mijn hoofd). Ik had al gekeken naar individuele kinderen, al af een toe een praatje met ze gemaakt en ik was al hun nieuwe juf.
Ontknoping
En dan komt dat langverwachte moment. Met mijn unit en schooleider worden de groepen besproken. Ik luister eigenlijk maar half, want ik wist toch al wel wat ik ging doen volgend schooljaar. Maar een andere collega zag die groep ook wel zitten en tot overmaat van ramp zei de schoolleider dat ze verrast was door mijn keuze omdat ze mij eigenlijk vond passen bij groep x. Ik had die groep niet eens meegenomen in mijn afwegingen, het paste niet in mijn plaatje. Kortsluiting, tilt, implosie. Dit werd opgevangen door mijn schoolleider en zij stelde voor om het gesprek even te parkeren, de groepen die zeker bemand konden worden al toe te wijzen en met mij en mijn collega even te gaan zitten.
Ontlading
Ik had op dat moment een dot watten in mijn hoofd, kon niet meer denken en werd emotioneel. Toen ik een moment naar buiten ben gelopen om een en ander te overdenken kwam het besef. Ik ben boos op mezelf, op mijn beperking, mijn autisme kwam heel hard aan. Dit was het dus weer, spanning, ontlading, rechtlijnig denken en niet om kunnen gaan met een ander idee. Ik was helemaal leeg, moe, emotioneel. Het besef kwam hard binnen: Dit gaat niet om die groep kinderen of die collega's, dat ik dat niet wil of kan, dit gaat om het besef dat mijn systeem zo werkt en op dat moment is autisme een handicap, iets was de dingen heel moeilijk maakt en veel energie vreet.
Rust
Het gesprek dat daarop volgde was heel fijn. Ik heb aangegeven dat ik het fijn zou vinden dat als men al een idee had waar ik zou passen, ik in dat proces meegenomen zou worden, zodat het niet als een verassing komt en ik die optie ook open kan houden. Er is heel mooi onderbouwd waarom deze groep voor mij: Een rustig clubje, zonder uitgesproken gedragsuitspattingen, fijne ouders waar goed mee te communiceren valt, kortom er wordt mij rust gegund. En dat maakt mijn werkplek zo fantastisch, mensen die met je meedenken en het je gunnen dat je op je best kunt functioneren. Collega's waar ik me veilig voel om open te zijn over het waarom van een reactie en een schoolleider die het allerbeste met je voor heeft en met je mee wil denken.💝
zaterdag 19 juni 2021
Explosiegevaar
Dat vond ik een heel mooie omschrijving van wat er vaak gebeurd, in verschillende situaties, in verschillende heftigheden.
Vechten
Ik ben niet iemand die vecht, Ik heb zelfs een beetje angst voor geweld, maar de heftigste reactie van mijn potje dat overliep was toch een rechtse op iemands neus. Dat was eens, en daarna nooit meer. Dat was toen ik een kaar of 15 was denk ik. Ik zat op jazzballet, in de wedstrijdgroep. Ik was niet meer de slankste en daar wel mee bezig. We hadden pakjes, die lekker strak zaten en niets verhulden, en één van de meiden van die groep, waar ik toch al niet zo veel mee had, stond al de hele dag: "kijk eens wat ik dik ben, oh, wat heb ik een dikke kont in dit pakje, oh nee, ik ga echt niet het podium op zo." In de periode daarvoor viste ze ook heel vaak naar complimenten en wilde ze graag in de schijnwerpers staan, dus mijn "Potje" voor haar was redelijk vol. Ook was het een wedstrijd, dus spanningen, harde muziek, lichteffecten en hete kleedkamers, volgepropt met kakelende meiden. Toen ik in de kleedkamer reageerde met: "Ja inderdaad, je bent net een dik varken", wat natuurlijk niet heel netjes van mij was, reageerde ze heel boos en verontwaardigd. Dat was het moment dat mijn "potje" ontplofte en ik haar een beuk op haar neus gaf. Iedereen flabbergasted: "waar kwam dat opeens vandaan. ook veel mensen boos op mij, want het was wel een heel overtrokken reactie. Ja, op dat incident wel, maar het potje was wel al behoorlijk vol......
Kleinere explosies
Zo heftig als hier boven was het daarna nooit meer, maar het komt wel nog vaak voor dat ik opeens heel boos word om eigenlijk niks.
Een recenter voorbeeld was toen we van alles gepland hadden; we zouden ergens gaan lunchen, mijn moeder kwam langs en daarna gezellig de stad in. Maar het huis was een troep, dus voordat mijn moeder kwam moest er nog opgeruimd worden, iets waar ik echt een hekel aan heb, het was warm weer, het restaurant dat we bedacht hadden was vol en dus de stad in om te gaan lunchen. Ik liep al behoorlijk gespannen en toen er aangegeven werd dat we ook wel thuis een broodje konden eten, was dat de druppel. Ik werd echt heel boos. Iedereen valt stil en reageert beduusd. "Daar hoef je toch niet zo boos over te worden? Je reactie is echt wel overdreven" en dat maakt me dan nog bozer. En waarom? omdat ik op dat moment zelf ook niet weet waarom ik zo boos word, maar die emotie wel echt voel. Voor mij voelt het niet overdreven, maar kan er moeilijk over praten, omdat ik het zelf niet begrijp.
In de klas
In de klas gebeurd dit ook. Maar lang niet zo heftig als thuis of met vertrouwde mensen. In de ochtend start ik altijd vol goede voornemens. Ik beloon positieve dingen en negeer zoveel mogelijk negativiteit. Soms lukt dat, soms niet. Dan betrap ik me op het eind van de dag dat ik sta te mopperen, ook op kinderen die dat eigenlijk niet verdienen. Gelukkig herken ik dat bij mezelf en kan ik me meestal weer herpakken. Als het echt teveel wordt kan een collega even inspringen en kan ik even een time-out nemen. Ik vond (en eigenlijk nog wel, al wordt het minder) me daardoor een minder goede leerkracht dan collega's om me heen, jonge meiden die de hele dag vol energie voor de klas staan en op het eind van de dag nog energie hebben om een lolletje te maken met de kinderen of in de pauze mee te voetballen. Vaak denk ik dat ik mijn groep te kort doe, omdat ik dat niet in me heb. Inmiddels weet ik wel dat ik andere kwaliteiten heb, en ik krijg dagelijks, ja het mag eigenlijk niet in verband met corona, knuffels van de leerlingen. Dat maakt het dan weer goed. Maar soms wordt het me toch teveel, die twijfels aan mezelf, ook omdat, tot voor kort, niet begreep waarom ik niet zo kon zijn zoals mijn collega's.
Medicatie
Ik slik sinds twee maanden ritalin voor mijn ADD. Dit helpt ook om prikkels te nuanceren en dat mijn potje minder snel volloopt. Mijn voornemen om positief te blijven houd ik meestal vol. De kinderen merken het ook: : Juf je bent vrolijker de laatste tijd." Natuurlijk is het geen wondermiddel, en helpt het niet tegen alles, maar ik ben er blij mee en het levert me veel op. Blijere juf, blijere kinderen, nog meer knuffels.
vrijdag 11 juni 2021
Sorry....
Dat maakte meer in me los dan ik had bedacht. Ik ben er al de hele week druk mee in mijn hoofd. Waar ben ik dan zo boos over? Na een gesprek (of eigenlijk weer een monoloog) met mijn partner maakte hij de opmerking: "dus je bent eigenlijk boos op de wereld?" Mijn reactie was als door een bij gestoken: "natuurlijk niet!" maar na een paar seconden daalde het besef in: eigenlijk toch wel.
Ik kan moeilijk tegen oneerlijkheid, en laten we eerlijk wezen; de wereld barst van oneerlijkheid. Maar als ik daar heel diep in zou duiken, wat ik wel eens doe, dan zijn dat hele donkere dagen. Dat houd ik dus meestal af.
Ik zoek het dichter bij mezelf en kom tot de conclusie dat één van de dingen waar ik vaak boos over ben is dat ik de neiging heb om me overal voor te moeten verantwoorden en excuses aanbieden. De gedachten en dingen die ik doe, mogen er niet zijn ofzo. Ook dit kost heel veel energie:
Heb ik weinig energie doordat er veel prikkels waren die dag, zoals eigenlijk altijd na een werkdag en na feestjes etc: sorry dat ik zo moe ben.
Op feestjes ben ik niet zo aanwezig omdat ik over koetjes en kalfjes praten moeilijk vind of moeite heb om tussen 3 gesprekken me te focussen op 1 gesprek: Sorry dat ik ongeïnteresseerd overkom.
Ik rook. Al zo vaak zeg ik dat ik echt ga stoppen, maar dat wil ergens niet lukken, omdat ik dat eigenlijk nog niet voor mezelf wil. Sorry dat ik rook en niet sterk genoeg ben om te stoppen.
Ik ben niet zo gezellig vandaag, omdat dingen niet helemaal gaan zoals ik ze bedacht had, .Sorry dat ik chagrijnig ben.
Ik heb geen zin om te wandelen of ergens heen te gaan omdat ik na een week werken het eigenlijk heel fijn vind om even niets te hoeven. Sorry dat ik zo ongezellig ben.
Ik zing graag en moet wel eens oefenen, maar mijn man en vooral zoon vinden dat vaak niet prettig omdat ze beiden erg gevoelig zijn voor geluidsprikkels: Sorry dat ik lawaai maak.
Ik stuur iemand een berichtje of mail en ik krijg niet binnen 5 minuten antwoord waardoor ik ga twijfelen of de boodschap wel aardig was of gepast en dit bericht dan heel vaak ga teruglezen: Sorry dat ik gespannen ben
Ik ben druk met mijn eigen dingen, gezin werk en zit thuis vanwege corona waardoor ik mensen minder zie en dan vergeet iets van met te laten horen terwijl ik dat echt wel wil: Sorry voor mijn radiostilte
Ik ben nogal chaotisch en knoei vaak met dingen. Opruimen is niet mijn sterkste kant en schoonmaken al helemaal niet. Sorry dat het huis zo rommelig is.
Zo. Even genoeg sorry voor vandaag......
donderdag 10 juni 2021
Waarom dit blog?
Ik heb nog niet zo lang geleden de diagnose ASS en ADD gekregen. Nu zit ik midden in een proces om dit een plek in mijn leven te geven. Of eigenlijk.... te accepteren wie ik ben en te ontdekken hoe ik mijn leven meer balans kan geven.
Nu ik weet waarom ik altijd het gevoel heb gehad anders te zijn, er niet bij te horen, niet goed genoeg te zijn, waarom dingen altijd moeilijk voelen, geeft dat ergens rust, maar roept het ook veel nieuwe vragen, emoties en afwegingen op.
Ik was al wel erg bekend met autisme: mijn partner en zoon hebben beide ook de diagnose en in mijn werk als groepsleerkracht in het speciaal basisonderwijs heb ik er het nodige over geleerd en mee te maken (gehad). Ik wist wel wat het was, ook dat het stereotype Rainman erg erg achterhaald is en dat het een ontzettend breed spectrum is.
Maar nu ik zelf ook de diagnose heb merk ik dat veel mensen een mening of zelfs oordeel hebben over autisme. En dat vind ik lastig merk ik en daarom voel ik sterk de behoefte om als ervaringsdeskundige mijn verhaal te delen.
Wat ik steeds meer besef is dat ik het een drempel vind om mensen te vertellen dat ik ASS heb. Zeker op professioneel gebied, omdat ik de angst voel dat mensen, en vooral ouders van leerlingen me dan niet als een geschikte leerkracht voor hun kind zien. Omdat het toch vaak als een beperking wordt gezien, iemand die niets met emoties of gevoelens kan en die niet sociaal is. Ik vertel wel makkelijk dat ik de diagnose ADD heb. "Dan ben je druk in je hoofd, een beetje dromerig en chaotisch, maar ach, daar heb je pilletjes voor." Maar Autisme.... Daar kleeft nog steeds een heel negatief vooroordeel aan.
Deze zoektocht en dit proces wil ik graag delen. Het helpt om uit mijn hoofd te komen en mijn gedachten op te schrijven, om zo orde in de chaos aan te brengen. Ik kan het voor mezelf houden, maar door het via een blog te doen, hoop ik anderen mee te nemen in dit proces en misschien gesprekken op gang te brengen.
Spiegel
Een van de dingen die mijn werk zo mooi en bijzonder maakt is dat je af een toe in de spiegel kijkt. Ik leer elke dag over mijzelf als leer...
-
Communicatie lijkt op het eerste gezicht geen probleem voor mij, maar is wel een van de dingen die me het meest energie kosten. Omdat mijn...
-
Ik realiseerde me laatst dat het alweer bijna een jaar geleden is dat ik geschreven heb. En dat terwijl het me eigenlijk zo goed helpt om a...